ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Η ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΛΛΟΔΑΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Η δημοσιότητα που δόθηκε στις πρόσφατες κινήσεις του καθεστώτος των Σκοπιών για «ανεξαρτησία» από τον ξένο Τύπο, οι ενορχηστρωμένοι ψευδείς ισχυρισμοί του περί «εδαφικών διεκδικήσεων» της Ελλάδος κατά των γειτόνων αυτών καθώς και τα όσα δυσάρεστα συνέβησαν τελευταία στην ενημέρωση του Τύπου σχετικά με τους χειρισμούς των εθνικών θεμάτων, επαναφέρουν στο προσκήνιο ορισμένα πάγια χαρακτηριστικά της οργάνωσης, νοοτροπίας, συμπεριφοράς και πολιτικής μας στο θέμα της ενημέρωσης της ξένης κοινής γνώμης. Είναι κοινός τόπος ότι από τη διαμόρφωση θετικής εικόνας για τη χώρα και την πολιτική της, από τις εις βάθος σχέσεις μας με τον ξένο Τύπο και τα άλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΜΜΕ) και από την εν γένει σοβαρότητα, αξιοπιστία, ικανότητα και αποδοτικότητα των κρατικών υπηρεσιών στην αλλοδαπή, εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό η επί το ευνοϊκότερων τοποθέτηση των ξένων ΜΜΕ υπέρ των ελληνικών θέσεων. Και το πρόβλημα ανακύπτει με δυσάρεστες, αλλά αναμενόμενες «εκπλήξεις», οσάκις η χώρα βρίσκεται πράγματι στην ανάγκη να μετρήσει «φίλους και εχθρούς» σε θέματα που την αφορούν άμεσα και που έχουν κρίσιμη σημασία για την ίδια της την υπόσταση.
Όπως συμβαίνει και σε τόσους άλλους τομείς του πολιτικού μας βίου, κάθε φορά που παρουσιάζεται κάποια κρίση μείζονος ή ήσσονος σημασίας τότε οι πολιτικοί ενθυμούνται τα προβλήματα, τις παραλείψεις, την αδιαφορία και εγκατάλειψη, την προχειρότητα και όλα τα άλλα χαρακτηριστικά που συνθέτουν τη γνωστή εικόνα της κρατικής απόδοσης, λες και υπεύθυνοι δεν είναι οι ίδιοι αλλά κάποιοι άλλοι, κατοικούντες προφανώς σε άλλον πλανήτη. Παρακολουθήσαμε, έτσι, σε πρόσφατες τηλεοπτικές εκπομπές λαλίστατους πολιτικούς όλων των κομμάτων να οικτίρουν την κατάσταση αυτή, σε αντιδιαστολή με την τουρκική προσπάθεια, και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Αλλά ποια Βουλή και ποια κυβέρνηση ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά με το* θέμα της ενημέρωσης της κοινής γνώμης στην αλλοδαπή για τα εθνικά μας θέματα και την γενικότερη προβολή της χώρας;
Πότε συστήθηκε κάποια Επιτροπή για να υποβάλλει ορισμένες προτάσεις αποδεκτές από όλα τα κόμματα;
Πότε ψήφισε τις αναγκαίες δαπάνες;
Πότε το θέμα έπαψε να είναι αντικείμενο οξύτατης πολιτικής διαμάχης;
Η στάση αυτή οδηγεί πράγματι σε πολύ μελαγχολικές σκέψεις κυρίως για τη βούληση της πολιτείας να καταπιαστεί σοβαρά με το θέμα. Γιατί αληθεύει, βέβαια, ότι η συστηματική προσπάθεια της Τουρκίας την τελευταία δεκαετία στον τομέα των δημοσίων σχέσεων στο εξωτερικό, προσπάθεια που απαίτησε αρκετές δεκάδες εκ. δολάρια, απέδωσε πλούσιους καρπούς. Πράγματα που γίνονται γνωστά στις λεπτομέρειές τους στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία, η οποία φευ συνήθως αγρόν αγοράζει.
- Οι ισχνοί προϋπολογισμοί του ΥΠΕΞ και της ΓΓΤΠ για τις εξωτερικές τους υπηρεσίες αδυνατούν φυσικά να στηρίξουν στοιχειώδεις δραστηριότητες.
- (Ακόμα και τα Σκόπια βρήκαν χρήματα για να μισθώσουν τις υπηρεσίες της αμερικανικής εταιρίας δημ. σχέσεων «Hill and Knowlton» -της ίδιας που χρησιμοποιεί και η Τουρκία).
- Τα Γραφεία Τύπου Εξωτερικού εξακολουθούν να έχουν τεράστια κενά (ιδιαίτερα της Αμερικής), ορισμένα φυτοζωούν, άλλα υπολειτουργούν και άλλα απλώς είναι ανύπαρκτα. Οι κυριότεροι φορείς προβολής της χώρας στο εξωτερικό δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις υψηλές σημερινές απαιτήσεις. Ορισμένοι κούκοι στο εξωτερικό και το εσωτερικό όσο κι αν προσπαθούν φιλότιμα και αποδοτικά δεν μπορούν να φέρουν την άνοιξη.
- Ο εκσυγχρονισμός της ΓΓΤΠ, παρά τις προσπάθειες, προχωρεί με βήμα χελώνας. Συχνά, ό,τι καλό, παραγωγικό και αποδοτικό υπάρχει πνίγεται στη μετριότητα του περίγυρου, βραχυκυκλώνεται διοικητικά και «εξισώνεται» προς τα κάτω. Σε πολλές περιπτώσεις ισχύει η γνωστή αρχή του Peter ότι «οι ιεραρχίες προωθούν τα μέλη τους με τέτοιο τρόπο ώστε να ασκούν τη μέγιστη επιρροή όταν φθάνουν στο επίπεδο όπου πλέον είναι ανίκανα», μόνιμη πληγή όλων των γραφειοκρατικών διαρθρώσεων του Δημοσίου.
Επί πλέον η Ζαλοκώστα 10 αναμένει πάνω από 60 άτομα, δημοσιογράφους και μη, μετατασσόμενα από την ΕΡΤ, που θα προστεθούν στους 150 και πλέον απασχολούμενος με δημοσιογραφική σύμβαση και στους 480 περίπου μονίμους υπαλλήλους! Τέτοιο ρεκόρ απασχολούμενων με τα περί του Τύπου και των ΜΜΕ ελάχιστες χώρες του τέταρτου κόσμου, υποθέτω, θα ζήλευαν.
Αλλά εάν ήθελε κανείς πράγματι να σοβαρευθεί και να θέσει τα θεμέλια μιας άλλης πολιτικής και προσέγγισης στο θέμα θα έπρεπε πάραυτα να λάβει ορισμένα αυτονόητα μέτρα:
- Να δώσει μέγιστη προτεραιότητα στο θέμα με την έγκριση των αναγκαίων πιστώσεων.
- Να αξιολογήσει και να αξιοποιήσει αξιοκρατικά το προσωπικό για τη στελέχωση των κρατικών υπηρεσιών στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
- Να αναδιοργανώσει τις αρμόδιες υπηρεσίες στο εσωτερικό.
- Να δημιουργήσει συντονιστικό όργανο για την καθοδήγηση και τον σχεδίασμά της ενημέρωσης και προβολής στο εξωτερικό σε καθημερινή βάση.
- Να ενισχύσει ουσιαστικά τον εκπρόσωπο του ΥΠΕΞ.
- Να θέσει υπό τον έλεγχο του ΥΠΕΞ και να ενισχύσει ουσιαστικά το Ε’ πρόγραμμα της ΕΡΑ (φωνή της Ελλάδος).
- Να δώσει έμφαση στη φιλοξενία ξένων δημοσιογράφων και εκπροσώπων ΜΕΕ, στην ενημέρωση των ξένων ανταποκριτών στην Αθήνα και στα κίνητρα εγκατάστασής τους.
- Να προχωρήσει σε ξενόγλωσσες εκδόσεις για τα εθνικά θέματα.
- Να σχεδιάσει και να συντονίσει την πολιτιστική και τουριστική προβολή της χώρας στο εξωτερικό.
- Να συγκροτήσει ομάδα διπλωματικών συντακτών με εμπιστευτική και τακτική ενημέρωση.
Όλα αυτά φαίνονται απλά -αλλά ταυτόχρονα και πολύ δύσκολα- όταν η πολιτική βούληση είναι ελλιπής κι όταν τα θέματα αυτά γίνονται αντικείμενο οξύτατης κομματικής διαμάχης.
Ποιος σκέφτεται και ποιος νοιάζεται για όλα αυτά, όταν η αποκλειστική μέριμνα όλων είναι οι τίτλοι των ελληνικών εφημερίδων και η εσωτερική κατανάλωση της εξωτερικής πολιτικής; Ποιος μπορεί να πάρει στα σοβαρά μια χώρα της οποίας η πολιτική τάξη και ελίτ αλληλοκατηγορείται για χειρισμούς καίριων εθνικών θεμάτων;
Ποιος μπορεί να μη σημειώσει με λύπη ότι συχνά οι τουρκικές πηγές γίνονται ευκολότερα πιστευτές από τις ελληνικές; Ποιος μπορεί να πιστεύει ότι μια Ελλάδα συνταξιούχων, αναπήρων και ειδικών αναγκών, όπου η στράτευση αποτελεί πικρόν ποτήριον προς αποφυγήν για τη νεολαία, διαθέτει ακόμα τη θέληση και το φρόνημα να αγωνιστεί για την εθνική της επιβίωση εν μέσω τόσων κινδύνων;
Τελικά ποιος μπορεί να μας σώσει από τους εαυτούς μας;