Πριν από ένα χρόνο περίπου σ’ ένα άρθρο μου για τον Σπύρο Λυκούδη, στη φιλόξενη αυτή στήλη της Athens Voice, είχα τονίσει ότι ο δικός του σοβαρός και μεστός πολιτικός λόγος, η στάση του, ολόκληρη η πολιτική του διαδρομή με τις αξίες και τη δημοκρατική πολιτική κουλτούρα που τη συνόδευε, δεν είχαν πλέον καμία σχέση με την κατεύθυνση που είχε πάρει η ΔΗΜΑΡ κι ότι τόσο αυτόν όσο και τους διαφωνούντες εντός του κόμματος περίμενε το πολικό ψύχος των γνωστών μηχανισμών, που υποτίθεται ότι είχαν ανανεωθεί, για να παραμείνουν φυσικά οι ίδιοι. Plus ca change…
Μετ’ ου πολύ, στις Ευρωεκλογές τον Μάιο του 2014, η ΔΗΜΑΡ καταποντίστηκε εκλογικά. Ηττήθηκε μεν κατά κράτος αλλά ηγέτης και γραμμή «δικαιώθηκαν» δια της παταγώδους αποτυχίας, όπως συνήθως συνέβαινε στα στημένα Συνέδρια χειροκροτητών των πάλαι ποτέ κραταιών ΚΚ. Η εμφανής αλλαγή πλεύσης του κόμματος γνώρισε και πάλι νέα συντριβή ως τον πλήρη εξευτελισμό στο θέμα της εκλογικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, προφανώς κυνικότερος των άλλων, το χρησιμοποίησε μαζί με τους ακροδεξιούς ψεκασμένους της ΑΝΕΛ ως «χρήσιμους ηλίθιους» για να τορπιλίσει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δημιουργώντας εσκεμμένα ένα νοσηρό πολιτικό κλίμα κι οδηγώντας τη χώρα σε μια αχρείαστη και άκαιρη εκλογική σύγκρουση.
Ο Σπύρος χάραξε τη δική του πορεία, ευτυχώς όχι μοναχική, διότι τον ακολούθησε η ομάδα εκείνη των φίλων και συντρόφων του, που, μακριά από καιροσκοπισμούς ορισμένων άλλων, φάνηκε αποφασισμένη να διατηρήσει τον πυρήνα των ιδεών και πολιτικών τους αξιών δημιουργώντας τους ΜΕΤΑρρυθμιστές. Το πολιτικό τους στίγμα υπερβαίνει τον όρο και το περιεχόμενο της λεγόμενης Ανανεωτικής Αριστεράς. Τον υπερβαίνει θετικά και δημιουργικά διότι δεν περιορίζεται μόνο στη δέσμη ιδεών και στάσεων της πολιτικής αυτής παράδοσης, σε μια στάση ευθύνης, αλλά ενσωματώνει την πολιτική λογική των μεταρρυθμίσεων. Πρόκειται για εκείνες τις αναγκαίες ριζικές αλλαγές στην πολιτεία και κοινωνία όχι μόνο από τη σκοπιά των φτωχών, ασθενέστερων και μικρο-μεσαίων στρωμάτων, τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, καθώς και του προοδευτικού επιστημονικού και πνευματικού κόσμου, που κατ’ εξοχήν έχουν συμφέρον να επενδύσουν πολιτικά σε μια τέτοια προοπτική, αλλά και από τη σκοπιά του δημόσιου και εθνικού συμφέροντος. Σκοπιά άγνωστη και ίσως απεχθή για τους νεοσταλινικούς, τους νεόκοπους αυριανιστές και τους μαρξίζοντες του μετανεωτερικού χυλού.
Η εκλογική συμπόρευση και σύμπλευση των ΜΕΤΑρρυθμιστών του Σπύρου Λυκούδη με το ΠΟΤΑΜΙ του Σταύρου Θεοδωράκη έρχεται ως φυσική συνέπεια μιας τέτοιας προβληματικής και μιας τέτοιας πολιτικής προοπτικής. Διότι, οι περίφημες μεταρρυθμίσεις στις οποίες εκόντες άκοντες υποχρεώθηκαν να προχωρήσουν οι κυβερνώντες, υπό την έξωθεν πίεση των δανειστών μας, με δειλά, στρεβλά, λειψά και κουτοπόνηρα βήματα αλά Γκρέκα, πάντα με τον λίθο του αναθέματος εναντίον των «κατακτητών» μας ως πολιτικό άλλοθι, δεν επέτυχαν παρά να διατηρήσουν τα προνόμια του συντεχνιακού και βαθέως κράτους. Σε βάρος των πραγματικών παραγωγών, των συνεπών φορολογούμενων και του ιδιωτικού τομέα. Επιβάλλοντας πρωτοφανή μέτρα κατά τρόπο οφθαλμοφανώς άδικο και άνισο οδηγώντας σε απόγνωση σημαντικά κοινωνικά στρώματα και σε πρωτοφανή ανεργία, κυρίως τους νέους. Το σύστημα παρέμεινε το ίδιο ενώ ένα άλλο αναπόσπαστο μέρος του, έχοντας μετοικίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, καραδοκεί με τη σειρά του να καρπωθεί και να λεηλατήσει τα λάφυρα της κρατικής εξουσίας. Το ίδιο παιγνίδι με άλλους παίκτες. Η τέλια συμπαιγνία πριν την τέλεια καταιγίδα.
ΤΟ Ποτάμι, ως νέο και τολμηρό κίνημα πολιτών έχει όλες τις δυνατότητες να ακυρώσει τη συμπαιγνία αυτή. Να καταπολεμήσει τον αριστερό και δεξιό εθνο-λαϊκισμό, να επαναφέρει την πολιτική στην πολιτισμένη κοιτίδα της. Να σαρώσει το παλιό πολιτικό σύστημα με το ορμητικό του ρεύμα. Να επιβάλει στο δημόσιο λόγο τη συζήτηση για τα αίτια κι όχι για τα συμπτώματα της κρίσης.
ΤΟ Ποτάμι, με τη στήριξη των πολιτών, διεκδικώντας την Τρίτη Εντολή, αποτελεί την πραγματική εγγύηση ότι η χώρα δεν θα ξαναπέσει και πάλι στα βράχια αλλά θα αγκυροβολήσει στα σίγουρα στο ασφαλέστερο λιμάνι που διαθέτουμε, την Ευρωζώνη. Υποστηρίζει τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές κι όχι στις μονομερείς ενέργειες και χαμένες απ’ το χέρι συγκρούσεις, το σεβασμό των συμφωνιών και των δεσμεύσεών μας ως χώρας, επιδιώκοντας τους καλύτερους δυνατούς όρους για το χρέος με πανεθνική συστράτευση. Είναι δύναμη συναίνεσης και λογικής. Είναι φάρος σιγουριάς και ελπίδας που βασίζεται όχι σε παραμυθιάσεις και ψεύτικες επαγγελίες αλλά σε ρεαλιστικές προτάσεις για το καλό της χώρας.
Μπουχτίσαμε πλέον από διάφορα «όνειρα», όλα ολοκληρωτικής απόχρωσης, που δήθεν «παίρνουν εκδίκηση», καθώς και διάφορα «οράματα». Ας αφήσουμε την ερμηνεία των ενυπνίων στους φροϋδικούς ψυχαναλυτές και ψυχιάτρους, τα δε «οράματα» στους ερημίτες ασκητές και αναχωρητές. Εμείς, η κοινωνία, οι απλοί πολίτες, έχουμε ανάγκη από προτάσεις και λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα και το μόνο «όνειρο» και «όραμα» που πρέπει να έχουμε είναι να επιδιώξουμε και να σχεδιάσουμε με τα πιο άξια μέλη της κοινωνίας μας, με τις πιο δημιουργικές, παραγωγικές, πνευματικές και ηγετικές δυνάμεις που νοιάζονται για την προοδευτική αναγέννηση του τόπου, το μέλλον και την προκοπή της χώρας σε συνθήκες δημοκρατίας, ελευθερίας και δικαιοσύνης. Αυτή είναι η πρόκληση.
Γι αυτό, οι «κόκκινες γραμμές» που έχει χαράξει το Ποτάμι εμπεριέχουν την κυβερνητική του φιλοσοφία. Την αδιαπραγμάτευτη παραμονή στο ευρώ, εκφρασμένη θέληση, άλλωστε, των πολιτών σε ποσοστό 75% και άνω, τις αλλαγές στο Σύνταγμα, το πολιτικό σύστημα και τον εκλογικό νόμο, τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Η χώρα δεν θα μείνει ακυβέρνητη. Αλλά, δεν θα κυβερνηθεί άνευ ορισμένων όρων και θεσμικών αλλαγών που να διασφαλίζουν την πολιτική σταθερότητα, τον εκσυγχρονισμό πολιτείας και κοινωνίας, την ανάπτυξη βασισμένη στην ελεύθερη οικονομία αλλά με ισχυρή, αποτελεσματική και στοχευμένη κοινωνική προστασία, με αποτελεσματικά συστήματα Υγείας και Παιδείας, με λειτουργικό και επιτελικό κράτος αρωγό της επιχειρηματικότητας, φιλικό προς τους πολίτες. Για ανάπτυξη με εγχώριες και ξένες υγιείς επενδύσεις, πραγματική και διαρκή, ποιοτική και αξιοπρεπώς αμοιβόμενη απασχόληση, όχι συσσίτια και πλασματικές δουλειές.
Όσοι ισχυρίζονται ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα από μια κατ’ ουσίαν ανέφικτη, ακροβατική και εμφανώς αυτοκαταστροφική πολιτική δεν έχουν δει τα χειρότερα. Δεν αξίζει να το δοκιμάσουν. Θα είναι τότε πολύ αργά.
Οι πολίτες, στην εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου, που η πλειοψηφία δεν ήθελε, αλλά στην οποία η αφελής και καιροσκοπική πολιτική ορισμένων κομμάτων και ανεξάρτητων βουλευτών συνέβαλε συναθροίζοντας και τις ψήφους της ΧΑ, κρατούν την τύχη της χώρας στα χέρια τους. Άλλοθι δεν υπάρχουν ούτε ανεύθυνοι πολίτες. Είναι εξ ορισμού αντιφατικό στα δημοκρατικά πολιτεύματα.
Ο Σπύρος Λυκούδης, ως υποψήφιος βουλευτής με το Ποτάμι στην Α’ Αθηνών καθώς και οι άλλοι υποψήφιοι των ΜΕΤΑρρυθμιστών σε όλη τη χώρα, είναι βέβαιο ότι θα καταβάλλουν κάθε προσπάθεια ώστε το Ποτάμι να βγει νικηφόρο στην κρίσιμη αυτή εκλογική αναμέτρηση και να κατακτήσει με το σπαθί του την Τρίτη Εντολή. Θα είναι και η Καλύτερη.
Για να αλλάξουν όλα χωρίς να γκρεμιστεί η Χώρα.