Πολιτικές Ανακατατάξεις – Οι ωδίνες της Αντιπολίτευσης
Όλες οι δημοσκοπήσεις μέχρι στιγμής συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι η ΝΔ θα καταφέρει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση διασφαλίζοντας γύρω στις 155-165 έδρες ακόμα και στην περίπτωση Βουλής με 8 ή και με 9 κόμματα. Ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε σεμνά και λογικά (βλ. συνέντευξή του στον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη στα ΝΕΑ, 17/6) ότι δεν χρειάζεται πάνω από 158-160 έδρες για να έχει ισχυρή κυβέρνηση. Το επανέλαβε και στη συνέντευξή του στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ (23/6).
Ήδη τα αποτελέσματα των εκλογών της 21ης Μαΐου επέφεραν μια πρωτοφανή, ριζική και συγκλονιστική αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων που αναμένεται να εδραιωθεί στην κάλπη της 25ης Ιουνίου. Βρίθουν οι αναλύσεις. Το σημαντικό είναι ότι η χώρα βρίσκεται στο κατώφλι μιας νέας ιστορικής περιόδου. Έχει τις ευκαιρίες, τις δυνατότητες και τους πόρους (λεφτά υπάρχουν) να κάνει ένα νέο άλμα εκσυγχρονισμού και προοδευτικών μεταρρυθμίσεων. Να αλλάξει κυριολεκτικά κατηγορία και όψη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας. Να ανθίσει. Οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτιστικά. Μια νέα εποχή ανάπτυξης, παραγωγής πλούτου, ευημερίας, προόδου, ασφάλειας, ίσως ευκαιριών παντού, μείωσης των ανισοτήτων, εθνικής ισχυροποίησης στο πλαίσιο της ΕΕ και των συμμαχιών της. Το έδαφος προετοιμάστηκε την περασμένη τετραετία. Δεν αρκεί.
Οι προσδοκίες από τη νέα κυβέρνηση δικαιολογημένα είναι μεγάλες και βάσιμες. Δεν υπάρχει περίοδος μέλιτος. Η κρίση θα είναι αυστηρή. Ωστόσο, οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις απαιτούν ευρύτερες κοινωνικές συναινέσεις διότι, συνήθως, συναντούν ισχυρές αντιστάσεις από κατεστημένα συμφέρονται και ακυρώνονται ως προς την ουσία τους. Και επ’ αυτού θα δοκιμαστούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Πολλά θα εξαρτηθούν από τη στράτευση της νέας γενιάς σημαντικό τμήμα της οποίας φαίνεται να έχει αλλάξει πολιτικό και αξιακό προσανατολισμό.
Υπό την έννοια αυτή η προσοχή στρέφεται επίσης δικαιολογημένα προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης εφόσον η εκλογική πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ θεωρήθηκε κάπως αναπάντεχη. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε ενδεχόμενη Βουλή 7 ή 8 κομμάτων ως «γραφική», διότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κρατήσει με νύχια και με δόντια το 20% του Μαΐου. Κλαίει και οδύρεται περί «παντοδυναμίας» και «ορμπανοποίησης», αλλά λιγότερα κόμματα στη Βουλή ενισχύουν την «παντοδυναμία» δεν την αποδυναμώνουν. Το γνωρίζουν πλέον και τα μικρά παιδιά. Με άλλα λόγια ενισχύει συνειδητά την παντοδυναμία της ΝΔ ενώ κατηγορεί τα άλλα κόμματα ότι εξυπηρετούν «το σχέδιο Μητσοτάκη». Παραπλανά και εξαπατά για μια ακόμη φορά και τους δικούς του ψηφοφόρους. Υβρίζει τους πάντες. Κλασική περίπτωση αδίστακτου λαϊκιστή σε πανικό.
Σε «ποιο κόσμο θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας» που ερώτησε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ την Πέμπτη το βράδυ στην προεκλογική του συγκέντρωση στο Σύνταγμα, έχει ήδη απερίφραστα και περίτρανα απαντηθεί στις εκλογές της 21ης Μαΐου και αναμένεται να επικυρωθεί εκ νέου στις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής. Περιττεύουν η προσποιητή αγωνία του και το δημόσιο κλάμα του. Περασμένα «μεγαλεία»!
Σε περιδίνηση βρίσκεται και ο κ. Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ, ο έτερος πολέμιος της «παντοδυναμίας». Έχει απορρίψει κάθε περίπτωση συγκυβέρνησης με τη ΝΔ. Δικαίωμά του. Πολιτική του επιλογή. Με αλλοπρόσαλλες δηλώσεις σκόπιμα εξωθεί πολίτες που ανήκουν στο χώρο της κεντροαριστεράς αλλά και τη μη κομμουνιστικής και συριζαίικης αριστεράς που ψήφισαν τη ΝΔ να την ξαναψηφίσουν, όπερ αναμένεται ασμένως να πράξουν. Τρέμει, ευλόγως, την Τρίτη κάλπη. Κάποια αυτοσυγκράτηση δεν θα τον έβλαπτε. Υπερβαίνει τα όρια.
Και τα δυο κόμματα γνωρίζουν ότι η απόσταση από τη ΝΔ θα παραμείνει χαώδης. Προσπαθούν απεγνωσμένα να τετραγωνίσουν τον κύκλο. Επιδίδονται αμφότερα σε έναν διαγωνισμό για το ποιο κόμμα είναι «ο πραγματικός αντίπαλος της ΝΔ» άνευ φραγμών. Ο κ. Ανδρουλάκης υπόσχεται μάλιστα από τώρα να στείλει τη ΝΔ στην αντιπολίτευση. Λίγο δύσκολο.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν επίσης οριακές διακυμάνσεις στα ποσοστά εκτίμησης ψήφου μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ σε σχέση με τις εκλογές του Μαΐου. Το υπαρξιακό του πρόβλημα ΠΑΣΟΚ παραμένει ο ΣΥΡΙΖΑ. Επιδιώκει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είθε να την κατακτήσει. Διότι, είναι κόμμα θεσμικό και συστημικό, απαραίτητο για τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, μολονότι ταλανίζεται από δυσεπίλυτα προβλήματά ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας, πολιτικού προσανατολισμού.
Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του βρίσκονται σε δεινή θέση. Υπέστησαν, μετά το 2019, μια δεύτερη και οριστική, πιστεύω, στρατηγική ήττα. Πανωλεθρία. Αναμένεται και η τρίτη και φαρμακερή από την «χειρότερη κυβέρνηση» της Μεταπολίτευσης. Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, που δεν είχε την τύχη του Τσαουσέσκου, προς μεγάλη λύπη του κ. Μαραντζίδη, δικαίως επισήμανε ότι τα χυδαία συνθήματα εναντίον του δεν είχαν την απήχηση στους πολίτες. Δε νομίζω να υπήρξε πιο αδίστακτο λαϊκιστικό και χυδαίο κόμμα στη Μεταπολίτευση.
Η καθοριστική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο εκλογική. Είναι πολιτική, ιδεολογική, ηθική, αξιακή. Είναι νίκη των δημοκρατικών, ευρωπαϊκών και προοδευτικών μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Είναι νίκη της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Δεν είναι ποτέ οριστική.
Όλες οι μεταμφιέσεις του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ ξεσκεπάστηκαν και γελοιοποιήθηκαν. Διαψεύστηκαν επίσης παταγωδώς όσοι σχεδόν τον εκλιπαρούσαν να κάνει «στροφή» προς το «κέντρο». Θεωρούσαν την πορεία του προς τη «σοσιαλδημοκρατία» νομοτελειακό γεγονός. Διατεθειμένοι να ξεχάσουν και να συγχωρήσουν τα πάντα έναντι κάποιας τυπικής «συγνώμης» και «αυτοκριτικής» ως Κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Εις μάτην. Ευσεβείς πόθοι. ΑΥΤΟΣ έστελνε τη Νεολαία του στο Γράμμο. Αναβίωνε τον εμφύλιο διχασμό. Αβυσσαλέο μίσος. Ασυγχώρητο. Οι πολίτες του έδωσαν τη δέουσα απάντηση.
Έχω συστηματικά υποστηρίξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του, που απέκτησε και πραιτοριανή φρουρά, δεν μπορούσαν (ούτε μπορούν) να μεταλλαχτούν σε ένα κανονικό κεντροαριστερό κόμμα, έστω sui generis, ελληνική κοπής. Για λόγους πολιτικής καταγωγής και παιδείας , πολιτικής κουλτούρας, ηγετικής ομάδας, ιδεολογίας, με οδηγό πολιτικής πράξης και συμπεριφοράς το γνωστό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Διαπιστώθηκαν κατά τρόπο επικίνδυνο για τη χώρα και τη δημοκρατία. Το κράμα του λεγόμενου «πολακισμού», πιστό αντίγραφο του πασοκικού αυριανισμού, και νεοκομμουνιστικής, νεοσταλινικής παράδοσης , παραμένει ο κυρίαρχος πυρήνας του. Ο ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε καταδίκασε την πολιτική βία. Υπονόμευε συστηματικά και ως αντιπολίτευση την «αστική» δημοκρατία και τους θεσμούς της. Επέλεξε να παραμείνει «αντισυστημικός». Προτιμούσε να στηρίζει ανενδοίαστα «τα δικαιώματα» του Κουφοντίνα, να είναι με τη βαριοπούλα και τη «σωστή» πλευρά της μολότοφ, με τον Πούτιν. Δυστυχώς, για όλα αυτά υπάρχει σημαντικό διεκδικούμενο ακροατήριο.
Ενώπιον μιας νέας στρατηγικής εκλογικής ήττας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει παντού ότι θα παραμείνει «μάχιμος». Όπως προσφυώς γράφτηκε, «δικό του είναι το μαγαζί» και επί του παρόντος δεν φαίνεται να επιθυμεί άλλο, όπως του προτείνουν. Άλλωστε το «μαγαζί» του οφείλει πολλά και δεν έχει επί του παρόντος καλύτερη λύση. Κι ας δείχνει η σημερινή (23/6) ΑΥΓΗ πρωτοσέλιδα την πλάτη του.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ χρίστηκε από μόνος του «ηγέτης» και της Αριστεράς και της «Δημοκρατικής Παράταξης». Επιδιώκει και πάλι να πατήσει σε δυο βάρκες. Το ναυάγιο αναμένεται σίγουρο. Η ομάδα των «γερμανοτσολιάδων» του κ. Ανδρουλάκη, που εκ νέου λοιδορείται, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αντεπιτεθεί και να νικήσει, να (απο)τελειώσει τους υβριστές του. Ή αυτοί ή εκείνοι. Ήγγικεν η ώρα. Survival game. Θα το παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον και ξέρουμε ποια ομάδα υποστηρίζουμε.
Χρειάζεται, άραγε, η χώρα ένα λαϊκιστικό και νεοκομμουνιστικό κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ; Εύλογο, πιστεύω, ερώτημα που προκύπτει πλέον αβίαστα εκ των πραγμάτων και χρήζει απάντησης. Ποτέ πια Αριστερά;
Δημοσιεύτηκε στη ηλεκτρονική εφημερίδα athensvoice.gr