Στην πολιτική ιστορία μιας χώρας σπάνια εμφανίζονται ευκαιρίες που να συμπυκνώνουν έντονα τα χαρακτηριστικά του επείγοντος, της ιστορικής καμπής, μιας νέας αφετηρίας μετά από δοκιμασίες και διαψεύσεις μεγάλων διαστάσεων. Μετά από περίοδο κρίσης, αποτελμάτωσης και παρακμής που έχουν προσβάλει ολόκληρο το κοινωνικό και πολιτικό σώμα. Σε τέτοιες συνθήκες, η επιλογή των πολιτών στην κάλπη αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα. Ευθύνη των πολιτών και συνέπειες επιλογών είναι σιαμαίες αδελφές.
Ορισμένοι αναλυτές ισχυρίζονται ότι η ευκαιρία εδράζεται σε βαθύτερες αλλαγές που επήλθαν στο κοινωνικό σώμα το οποίο πλέον απορρίπτει τον καταστροφικό λαϊκισμό και τον παρασιτικό κρατισμό. Από μια σκοπιά δε αναγγέλλεται το τέλος της Μεταπολίτευσης. Άλλοι υποστηρίζουν ότι στο πολιτικό επίπεδο, παρά τις εμφανείς ανακατατάξεις, η παράταξη του ΝΑΙ στο διαβόητο, αντι-συνταγματικό εκείνο Δημοψήφισμα του 2015 δεν έχει σημειώσει σημαντικά κέρδη. Το πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο που δημιούργησε η κρίση δεν έχει ριζικά μεταβληθεί.
Σε κάθε περίπτωση μια ψύχραιμη και χωρίς παρωπίδες «διάγνωση» της σημερινής πολιτικής πραγματικότητα αναδεικνύει, ότι μια σημαντική «στιγμή» ευκαιρίας για αλλαγή σελίδας είναι παρούσα. Ένα δεύτερο κύμα ανατρεπτικού και προοδευτικού εκσυγχρονισμού, μετά την περίοδο του Κ. Σημίτη, με τις μεταρρυθμίσεις και την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, στον σκληρό πυρήνα της Ένωσης, είναι εφικτό. Απομένει να την αδράξει η επερχόμενη, καθ’ όλες τις δημοσκοπικές ενδείξεις, κυβέρνηση της ΝΔ, εφόσον η εντολή αυτοδυναμίας που ζητεί από τους πολίτες ικανοποιηθεί.
Οι προκλήσεις και τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η επόμενη κυβέρνηση, εφόσον διασφαλιστεί η απαραίτητη, sine qua non συνθήκη της πολιτικής σταθερότητας, είναι τεράστιες. Δεν χρειάζεται να τις επισημάνουμε εδώ. Ορθώς κατά κόρον επαναλαμβάνονται με έμφαση. Ωστόσο, ο κ. Μητσοτάκης και ο φιλελευθερισμός δεν έχουν μαγικές ιδιότητες. Κανείς δεν περιμένει θαύματα. Τα πάντα εκκινούν από την αναδιάρθρωση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Απαιτείται στοιχειώδης αξιοκρατία. Όχι βέβαια κάποιο αντιγραφή εκείνης της διαβόητης και ψευδεπίγραφης «επανίδρυσης» του 2004 που οδήγησε στην χρεοκοπία της χώρας. Κάκιστος ο κρατισμός, η πολιτική πατρωνεία και ο παρασιτισμός που τρέφει, αλλά το κράτος δεν είναι πάντα ούτε ο βολικός δαίμων ούτε η πηγή όλων των κακών.
Οι αντιστάσεις απέναντι σε κάθε ουσιαστική μεταρρύθμιση προς όφελος της κοινωνίας αναμένεται να είναι λυσσώδεις. Το σύστημα συμφερόντων που έφερε στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα διαλυθεί. Δεν πρόκειται να παραδώσει τα όπλα αμαχητί. Θα καραδοκεί για την επάνοδο, τη ρεβάνς.
Οι προσδοκίες των πολιτών είναι μεγάλες λόγω της παταγώδους διάψευσης της λαϊκιστικής επαγγελίας, της ολικής ηθικής απογύμνωσης, της αποκάλυψης της πολιτικής απάτης, από μια αδίστακτη, ανερμάτιστη και επικίνδυνη αριστερή πολιτική κλίκα τυχοδιωκτών.
Είναι λογικό να υποθέσουμε ότι ιδιαίτερα απαιτητική απέναντι στη νέα διακυβέρνηση θα είναι η σημαντικότατη εκείνη μερίδα των δημοκρατικών και προοδευτικών πολιτών που είναι διατεθειμένη να ψηφίσει ΝΔ όχι μόνο για να εκδιώξει κακήν-κακώς μια άθλια λαϊκιστική κυβέρνηση νεοσταλινικών, αλλά για να επιστρέψει η χώρα σε μια κανονικότητα, εσωτερική και ευρωπαϊκή. Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος του αριστεροδεξιού λαϊκισμού, της στασιμότητας, του τέλματος, της ταπείνωσης και της παρακμής. Οι πολίτες αυτοί δεν ανήκουν στη σταθερή εκλογική βάση της λαϊκής δεξιάς ούτε έχουν σχέση με την ιστορική της διαδρομή. Επιλέγουν, όμως, με βάση τα σημερινά δεδομένα και το συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας. Δεν πρόκειται να δώσουν ούτε λευκή κάρτα ούτε περίοδο χάριτος. Ούτε να ανεχθούν σε μικρότερη κλίμακα τα ανελεύθερα φαινόμενα σήψης της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε όλους τους τομείς και την υπονόμευση των θεσμών της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που τους έκαναν να αποστρέψουν με αηδία το πρόσωπό τους. Έχουν γνώση οι φύλακες αυτοί.
Δεν υπάρχουν λύσεις – πανάκεια. Ο πραγματικός κόσμος είναι πιο σύνθετος από τις θεωρίες. Πειραματισμοί και δογματισμοί με προσφυγές στο γράμμα εγχειριδίων συγγραφέων της «αοράτου χειρός» ή του «δρόμου προς τη δουλεία» δεν πρόκειται να αποδώσουν. Το αναμενόμενο επί παραδείγματι αναγκαίο φιλικότερο περιβάλλον για τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα δεν χρειάζεται να επιτείνει τη σημερινή εργασιακή ζούγκλα. Οι κανόνες πρέπει παντού να τηρούνται. Και η κυβέρνηση να είναι, πράγματι, όλου του λαού, όπως ισχυρίζεται.
Μικρό, ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα υποσχέθηκε ο κ. Μητσοτάκης. Απομένει να το διαπιστώσουμε. Η καλή μέρα θα φανεί από το πρωί. Από τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Από τους διοικητές π.χ. και τα Δ.Σ. των Νοσοκομείων. Όψομεν.
Πάθαμε, αλλά πόσο μάθαμε στη δεκαετή πλέον κρίση; Ελάχιστα πιστεύω. Προφανώς δεν θέλουμε. Αποστρέφουμε το πρόσωπό μας από την πραγματικότητα. Δεν την αντέχουμε. Ίσως το μόνο που έχει γίνει κάπως κατανοητό από την πλειοψηφία των πολιτών και των νέων γενιών, που παρέμειναν στη χώρα και εξακολουθούν να επιμένουν, είναι ότι για να μοιράσεις την πίττα πρέπει πρώτα να την μεγαλώσεις, αλλιώς στην ουσία εξισώνεις προς τα κάτω την εξαθλίωση. Ότι η δημιουργία και η αύξηση του πλούτου σε συνθήκες ανταγωνιστικότητας δημιουργεί τις συνθήκες για την καταπολέμηση της ανεργίας, την οικοδόμηση κοινωνικού κράτους και την κοινωνική δικαιοσύνη. Μια κοινωνία μικρο-μεσαίων στρωμάτων είναι μάλλον δύσκολο να αποδεχτεί την υποβάθμιση, την στασιμότητα, και την παρακμή επί μακρόν, να αρκεστεί σε ταπεινωτικά φιλοδωρήματα και φιλανθρωπίες, εφ’ όσον έχει την επιλογή εναλλακτικών λύσεων. Κάτι είναι κι αυτό.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για ολιγωρία και νέες τραγικές διαψεύσεις.