Μετά την πανωλεθρία που υπέστη στις Περιφερειακές και Αυτοδιοικητικές εκλογές και την συντριπτική ήττα στις Ευρωεκλογές, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον κ. Τσίπρα, ο εις εκ των «παθολογικά μυθομανών» κατά τον κ. Λαφαζάνη, προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ. Με νέο λογότυπο. Με ανακύκλωση των ίδιων προσώπων. Με ένα νέο «προγραμματικό» αφήγημα ψεμάτων και πολιτικής απάτης. Την κοστολόγησή τους ανέλαβε γενναίως ο Αρκάς. Αμετανόητοι, υποκριτές, επικίνδυνοι μέχρι την τελευταία στιγμή.
Ανακάλυψαν αίφνης και τη «μεσαία τάξη». Ο αυτο-χαρακτηριζόμενος ως κομμουνιστής κ. Κ. Αρβανίτης κλαίει και οδύρεται υποκριτικά για την τωρινή της κατάσταση. Δεν ακούγονται, όμως, παρόμοιοι «θρήνοι» από την πλευρά των υπευθύνων του ΥΠΟΙΚ που κατά δική τους παραδοχή χάραξαν την «ταξική» αυτή πολιτική. Με την στοχευμένη φοροληστεία και φοροαφαίμαξη της ραχοκοκαλιάς της ελληνικής κοινωνίας και πολιτείας, επέβαλαν την πραγματική εξόντωσή της. Στις πλάτες των μεσαίων και μικρο-μεσαίων στρωμάτων έπεσε το 60% του συνολικού φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε για τη ζωή τους και τους κατέστρεψε. Για να δημιουργηθούν, μαζί με την δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών, τα αιματοβαμμένα υπερ-πλεονάσματα ούτω ώστε να εφαρμοστούν οι ιδέες των μαρξιστών οικονομολόγων περί (ανα)διανομής. Στην ουσία της μιζέριας, φτωχοποιώντας ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας. Για να μπορέσουν να εξαγοράσουν ψήφους την ύστατη ώρα με μια αισχρή και προσβλητική επιδοματική πολιτική συνοδευόμενη από κραιπάλη νεποτισμού, κομματισμού, παλαιοκομματικών και πελατειακών πρακτικών, εξευτελίζοντας τα πάντα. Ο κεντρικός τραπεζίτης εις μάτην προειδοποιεί για «μαύρη τρύπα» 1.2 δις ευρώ, βαριά κληρονομιά μιας χυδαίας πολιτικής στην επόμενη κυβέρνηση. ΣΕ 2.9 δις ευρώ ανέρχονται οι απλήρωτοι φόροι το πρώτο τετράμηνο του έτους. Πολλοί οι κακοί οιωνοί πλέον.
Φυσικά, οι αποχωρούντες αδιαφορούν εντελώς είτε για κάποιο απολεσθέν «ηθικό πλεονέκτημα», που δεν ήταν παρά μια ακόμα προπαγανδιστική κατασκευή ολοκληρωτικής έμπνευσης, είτε για την τύχη των στρωμάτων αυτών, της οικονομίας, της χώρας. Διότι, αποκλειστικό τους μέλημα είναι να οικοδομήσουν ένα «κοινωνικό προφίλ» όχι διανέμοντας κάποιο πλεόνασμα μιας αναπτυσσόμενης και δυναμικής οικονομίας αλλά μοιράζοντας τα αιματοβαμμένα λεφτά των άλλων. Στόχος τους να εδραιώσουν μια σημαντική εκλογική βάση και να βρεθούν με ισχυρά ερείσματα την επόμενη ημέρα της ήττας
Το πρόβλημα της χώρας είναι η διακυβέρνησή της. Η τελική στρατηγική πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, της νεοσταλινικής και λατινοαμερικανικής λαϊκιστικής ιδεολογίας του, πρέπει να είναι συντριπτική. Να ενταφιαστεί όσο πιο βαθιά γίνεται στο χώμα. Καθόλου εύκολο, διότι η πολιτική ήττα δεν συνεπιφέρει αυτόματα την ιδεολογική, την πολιτιστική και τα της κομματικής πολιτικής κουλτούρας. Αυτά, έχουν βαθιές ρίζες. Δεν απορροφώνται εύκολα ή σύντομα από μαύρες τρύπες. Δεν έχουμε ξεκινήσει μια δημόσια και σοβαρή συζήτηση για τα εσωτερικά αίτια της κρίσης. Το αποφεύγουμε επιμελώς. Ως συνήθως τα κουκουλώνουμε. Βολεύει πολλούς, αν όχι όλους. Το δημοκρατικό και κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα ασφαλώς και χρειάζεται ισχυρό εναλλακτικό πόλο, κουλτούρα συναίνεσης και κυβερνητικής συνεργασίας που εδώ θεωρείται ανάθεμα. Φυσικά, δεν είναι πανάκεια. Εξαρτάται. Οι κυβερνήσεις Παπαδήμου και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ήταν από τις πιο σοβαρές και επιτυχημένες της Μεταπολίτευσης. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η πιο αποτυχημένη, αυταρχική και καταστροφική, οικονομικά, ηθικά, πολιτικά, θεσμικά. Πραγματική απειλή. Η χώρα δεν χρειάζεται, τα ιστορικά απομεινάρια του σταλινισμού, του ολοκληρωτισμού και των νεόκοπων λαϊκιστών.
Ορισμένοι έγκυροι και έγκριτοι δημοσιογράφοι και αναλυτές, όπως ο Κ . Γιαννακίδης, (Φιλελεύθερος, 12/6) και ο Π. Ιωακειμίδης (ΤΑΝΕΑ, 12/6), νομίζω πως βιάζονται να προσυπογράψουν το τέλος της Συριζαίικης αριστεράς. Ο πρώτος γράφει ότι «η μεγαλύτερη προσφορά της κυβέρνησης Τσίπρα είναι η διάψευση του αφηγήματός της». Διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες. Πρώτον, διότι δεν χρειάζεται να βάζει κανείς το χέρι του στη φωτιά γνωρίζοντας ότι θα καεί. Δεύτερον, διότι δεν χρειάζεται οι πολίτες να πληρώνουν τόσο πανάκριβα τροφεία και δίδακτρα, άνω των 100 δις ευρώ. Ούτε χρειάζεται να δοκιμάζονται και να απειλούνται οι δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι θεσμοί της χώρας, για να «εκπαιδεύονται» δήθεν στη δημοκρατική πολιτική και διακυβέρνηση διάφορες αντι-δημοκρατικές, κομμουνιστικής καταγωγής, ομάδες αριστερών του περασμένου αιώνα που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στη χώρα τους πέραν από ιδεοληψίες, ανελευθερία, φτώχεια και φόβο.
Και τέλος, «αυτού του είδους η Αριστερά», η του ΣΥΡΙΖΑ, φοβάμαι πως δεν τέλειωσε οριστικά, όπως θέλει να πιστεύει ο κ. Ιωακειμίδης. Θα ήταν, βέβαια, ευχής έργον. Αλλά, ούτε οι «πηγές έμπνευσης» (Εμφύλιος κ.τ.λ.) πρόκειται να στερέψουν ούτε τα ίδια βιβλία πρόκειται μαζί του να διαβάσουν (τι διάβαζε ο κ. Τσίπρας στο κότερο;) ούτε την ίδια πολιτική κουλτούρα μπορούν να αποκτήσουν. Το ύφος και το ήθος που επέδειξαν ως αντιπολίτευση και συνέχισαν ως κυβέρνηση είναι αναπόσπαστο μέρος του αριστερού λαϊκισμού τους. Έχουμε χρείαν άλλων αποδείξεων πέραν από την άθλια σκευωρία κατά πολιτικών προσώπων στο σκάνδαλο της Nobvartis; Άλλωστε, όλα αυτά τα αναγκαία ούτε τα θέλουν ούτε τα επιδιώκουν παρά τις συνεχείς αλλαγές λεοντής. Τι θα (απο)γίνει «η Αριστερά αυτή» αν αποκόψει τον ομφάλιο λώρο, αν δηλαδή στερήσει τον εαυτό της από όλες τις ανωτέρω πηγές νομιμοποίησης, ιστορικές, θεωρητικές, πολιτισμικές και πρακτικές. Αν είναι σε θέση να κλείσει η ίδια το επικίνδυνο και αποκρουστικό Κεφάλαιο που άνοιξε στην μεταπολιτευτική περίοδο της χώρας με την διχαστική, εμφυλιοπολεμική της πολιτική, τις νέες πληγές που δημιούργησε στο πολιτικό και κοινωνικό σώμα, είναι μια άλλη συζήτηση. Δυστυχώς, θα παραμείνει στο πολιτικό παιγνίδι με ισχυρά ερείσματα.
Καθώς η 7 Ιουλίου, η μέρα της τελικής κρίσεως, πλησιάζει προέχει ο ΣΥΡΙΖΑ να απογυμνωθεί πλήρως και να ηττηθεί πολιτικά κατά κράτος στην κάλπη. Τα άλλα απαιτούν άλλες διαδικασίες.