Η οικονομική κρίση και οι πολιτικές της επιπτώσεις παρήγαγαν αρκετούς νεολογισμούς. Πρόσφατος ο «Πολακισμός» για να χαρακτηρίσει όχι μόνο το ύφος αλλά και τον πυρήνα των ιδεολογικών και πολιτικών απόψεων του κ. Πολάκη. Άπαντες, ακόμα κι όσοι στον ΣΥΡΙΖΑ ψέλλισαν κάποια δειλή κριτική ή θέλησαν να κρατήσουν κάποιες αποστάσεις, στοιχήθηκαν τελικά πίσω του. Οι προφάσεις δεν λείπουν ποτέ. Ο πάντα «ανώτερος» σκοπός αγιάζει όλα τα μέσα. Τα υπόλοιπα είναι απλώς ασήμαντες, ανώδυνες λεπτομέρειες.
Δεν γνωρίζω την πατρότητα του όρου, αλλά δεν έχει και τόση σημασία. Τον χρησιμοποίησαν πρόσφατα τόσο ο κ. Κ. Μητσοτάκης όσο και η κα Φ. Γεννηματά. Δικαίως. Διότι, συμπυκνώνει σε ένα πολιτικό πρόσωπο το ήθος, το ύφος και την πεμπτουσία του ιδεολογικού πυρήνα και της πολιτικής πράξης του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει ολοκληρωτικά, φασίζοντα και καθεστωτικά χαρακτηριστικά που έχουν χρωματίσει όχι μόνο την αντιπολιτευτική αλλά και την κυβερνητική περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο νέος όρος διεκδικεί με αξιώσεις την καταγραφή του στο δημόσιο πολιτικό λεξιλόγιο ως πιστό αντίγραφο του «Αυριανισμού». Δοκιμασμένη συνταγή του λαϊκισμού. Και του ανεμιστήρα της λάσπης.
Φυσικά, σπεύδοντας να προλάβω ορισμένες αγανακτισμένες ενστάσεις, ο «Αυριανισμός» δεν εξέφραζε το όλον ΠΑΣΟΚ, το οποίο τελικά τον υπερκέρασε σε μεταγενέστερο, εύθετο χρόνο. Ήταν, όμως, φαινόμενο σαρξ εκ της σαρκός του κι άφησε βαθειά αποτυπώματα στο πολιτικό σώμα. Το ίδιο ισχύει για τον «Πολακισμό» του ΣΥΡΙΖΑ. Η περίπτωσή του είναι ακόμα χειρότερη, λόγω του ασίγαστου πάθους του για παραμονή στην εξουσία με κάθε μέσο.
Στην περίπτωση επίσης του ΣΥΡΙΖΑ το αριστερό του ακροατήριο, που δεν είναι λίγο, όχι μόνο δεν επικρίνει αλλά χειροκροτεί. Αυτό τον κρίνει ιδεολογικά και απεικονιστικά από αυτά που λέει και δείχνει, όχι από την συμπεριφορά του, από την πολιτική πρακτική, από τις πράξεις του. Αυτά αποτελούν «ψιλά γράμματα», «αστικές» ευγένειες κι ίσως κοινοβουλευτικό «κρετινισμό». Η «δική τους δημοκρατία» έχει άλλους κανόνες και αξίες. Καμιά, φυσικά, εκτίμηση δεν τρέφουν για τη «δική μας», που αποκαλούν περιφρονητικά «αστική» κι ας δρέπουν άνετα τους καρπούς της. Υμνούν τον αυταρχισμό και τον Μαδούρο.
Το θέμα του αθώου «λαού» έναντι των διαφθαρμένων «ελίτ» δεν αποτελεί εφεύρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Βρίσκεται στον πυρήνα της λαϊκιστικής ιδεολογίας ανεξαρτήτως χρώματος. Αποτελεί μόνιμη επωδό του απανταχού λαϊκιστικού λόγου. Ευδοκίμησε κυρίως στη Λατινική Αμερική, αλλά σήμερα απειλή την Ευρώπη. Οι αριστεροί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν πτοούνται από τους νεκρούς στη Μάνδρα και το Μάτι. Ούτε επηρεάζονται από τα πολυτελή σκάφη, τα πούρα και τα συναφή (κρυφίως). Δεν νιώθουν καμιά ντροπή. Δεν έχουν κανένα ηθικό πρόβλημα ή ενδοιασμό. Κοιμούνται με ήσυχη τη συνείδησή τους. Πράγματι, η gauche caviar πάντα παρεπιδημούσε και σε ημάς. Λαμπρό αντικείμενο πόθου πολλών γενιών που δοθείσης ευκαιρίας επικαλούνται ως άλλοθι ό,τι θεωρείται αριστερό κλέος γονέων, παππούδων και λοιπών συγγενών για να δικαιώσουν ή να δικαιολογήσουν τη στάση και τις πράξεις τους σήμερα. Χωρίς αιδώ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας λανθάνουν, όμως, εάν νομίζουν ότι μπορούν εσαεί να απολαμβάνουν ασυλία για τη λάσπη, την πολιτική χυδαιότητα και τον εμφυλιοπολεμικό διχασμό που εξακολουθούν να εκπέμπουν και να ακολουθούν ευλαβικά. Πήραν ένα μάθημα πρόσφατα στη Βουλή. Στο χέρι τους είναι να μη συνεχίσουν. Πολύ αμφιβάλλω. Διότι, αποτελεί λόγο ύπαρξης και επιλεγμένη στρατηγική. Ωστόσο, είναι πλέον σαφές, ότι θα πληρώνονται εφεξής με το ίδιο νόμισμα. Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Ας το ξανασκεφτούν, διότι στις δημοκρατίες υπάρχει και επόμενη ημέρα. Κι έχουν ήδη σωρεύσει αρκετούς σκελετούς στη ντουλάπα τους.
Το ίδρυμα της Εβίτα Περόν μοίραζε ραπτομηχανές και κατσαρόλες στις νοικοκυρές. Το ίδρυμα του ΣΥΡΙΖΑ μοιράζει γλίσχρα και αιματοβαμμένα ψιχία 3 ημέρες προ των εκλογών. Για να εξαγοράσει ψήφους και ευάλωτες συνειδήσεις.
Μπορεί ορισμένοι του ΣΥΡΙΖΑ να διατείνονται ότι το κόμμα τους παραμένει αγκυροβολημένο στη «ριζοσπαστική αριστερά». Αλλά, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση της εταιρίας MRB για τις Ευρωεκλογές, εκπροσωπείται κατά σειρά εκλογικής απήχησης από την κα Κουντουρά (πρώην του γνωστού ψεκασμένου κόμματος), τον κ. Αρνανίτη (που αυτοχαρακτηρίζεται ως κομμουνιστής), τον κ. Γεωργούλη (που συνομιλούσε και με την ΝΔ), τον κ. Κουρουμπλή (πασοκογενή Αμβροσίου συναναστροφής) και τον κ. Δανέλλη (εκ μεταγραφής).
Αυτό είναι το πρόσωπο της σημερινής «ριζοσπαστικής Αριστεράς». Ιδεολογικά και ηθικά άψυχη, κενή, άδεια, απογυμνωμένη. Λαϊκιστική, με ευτελείς και φαύλες πρακτικές. Χωρίς έρμα. Αλλά παρούσα και επικίνδυνη. Κανένα βίντεο με φευγαλέες φιγούρες, όπως του Μπελογιάννη ή του Πλουμπίδη, δεν πρόκειται να σώσει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προς το συμφέρον της δημοκρατίας και της χώρας η ήττα του σε όλες τις κάλπες πρέπει να είναι συντριπτική, στρατηγικής φύσεως. Οι πολίτες έχουν το λόγο.