Αντί Προλόγου
Στις 5 Ιουλίου του 2015 διεπράχθη από την αριστεροδεξιά εθνολαϊκιστική κυβέρνηση των ΣΥΡΥΖΑ ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά εγκλήματα στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Η διεξαγωγή ενός κίβδηλου και αντισυνταγματικού Δημοψηφίσματος, στο οποίο συναίνεσε δυστυχώς και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εντός μίας εβδομάδος, με ακαταλαβίστικο και ανύπαρκτο ερώτημα. Επρόκειτο στην ουσία για ένα ερώτημα που συγκάλυπτε τον βαθύτατο αντι-ευρωπαϊκό και αντι-δυτικό χαρακτήρα του, συμπυκνωμένο αποτέλεσμα της αντι-μνημονιακής πολιτικής απάτης που είχε ως μοναδικό εχθρό της την «μαντάμ» Μέρκελ και την Ευρώπη. Αυτούς που μας έφεραν την κρίση με τα Μνημόνια, ενώ περνούσαμε μια χαρά χωρίς κανένα πρόβλημα, ευτυχείς και μακάριοι με το «άθλιο και σάπιο παλιό πολιτικό σύστημα». Αυτούς που μας επέβαλαν τη λιτότητα, μας έκαναν αποικία χρέους και προτεκτοράτο και τα συναφή των εμβριθών μαρξιστικών και άλλων αναλύσεων της εποχής.
Το επιτυχημένο τελικά αυτό πολιτικό «αφήγημα» έγινε πιστευτό, κυρίαρχο και τελικά ανήλθε στην κυβέρνηση. Το χειρότερο, ενίσχυσε και διόγκωσε σε καταστροφικό βαθμό ένα υπαρκτό μεν αλλά εν υπνώσει αντι-ευρωπαϊκό και αντι-δυτικό πολιτικό ρεύμα.
Με το chicken game του κ. Βαρουφάκη που χαρακτήριζε τον εαυτό του ως «ελευθεριακό κομμουνιστή» και τη δήθεν «σκληρή διαπραγμάτευση», με την οποία διαρκώς η ολοκληρωτική προπαγάνδα του νεοσταλινικού ΣΥΡΙΖΑ μαστίγωνε ανελέητα τα ευαίσθητα εθνικιστικά νεύρα των πολιτών, η χώρα πρόβαλε την εικόνα ενός πυγμαίου που ήθελε να ανατρέψει τα πάντα στην Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή Αριστερά, με τα φιλικά της ΜΜΕ, ευρωσκεπτικιστές, Λεπενιστές και άλλες δήθεν «αντι-συστημικές» δυνάμεις κάθε απόχρωσης, ανακάλυψαν στο πρόσωπο του αγράβατου κ. Τσίπρα το ιδανικό σύμβολο και το όχημα που θα έδινε τη γροθιά και θα μάτωνε τα μούτρα του μισητού ευρωπαϊκού «κατεστημένου». Παράδειγμα προς μίμηση.
Το «ΟΧΙ» του Δημοψηφίσματος
Στο βροντερό «ΟΧΙ» στην κάλπη του Δημοψηφίσματος, ωσάν να επρόκειτο για το αλβανικό πολεμικό μέτωπο του 1940, συνέκλιναν όλες οι «αγανακτισμένες» δυνάμεις, από την ακροαριστερά, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, την ακροδεξιά και την Χρυσή Αυγή. Σύμφωνα με το «αφήγημα» που κυριάρχησε η χώρα βρισκόταν υπό γερμανική κατοχή ενώ ο «κεντροδεξιός» εταίρος κ. Καμμένος είχε κηρύξει «εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο» καθ’ οδόν προς νέους «Γοργοπόταμους» υπό τις επευφημίες και τα χειροκροτήματα της «πρώτη φορά Αριστερά». Συνέκλιναν επίσης όλα τα αντιδραστικά και λαϊκιστικά ρεύματα ποικίλης απόχρωσης που έθρεψε η Μεταπολίτευση. Οι μόνιμες δοξασίες, προκαταλήψεις και στερεότυπα, τα ανεξήγητα εν πολλοίς «απωθημένα» της ελληνικής κοινωνίας που έχουν σχέση με τη διαμόρφωση του ελληνικού έθνους και κράτους και της θέσης της στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία. Οι κυρίαρχες απόψεις περί φίλων, συμμάχων και εχθρών, μονίμως των ίδιων. Η αυτο-εικόνα της χώρας. Το είδωλό της.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε κάποια αρχική στιγμή, όταν ξεκίνησε όλη αυτή η παραπλανητική επιχείρηση της δήθεν «σκληρής διαπραγμάτευσης» με τους εταίρους μας η δημοφιλία του κ. Τσίπρα είχε φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Ετύγχανε καθολικής σχεδόν επιδοκιμασίας. Θα τους δείχναμε εμείς…..που τους δώσαμε και τα φώτα του πολιτισμού. Μπράβο «στο παιδί». «Το πάλευε», ενώ οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν «γερμανοτσολιάδες», «προδότες», «ενδοτικοί», «Νενέκοι», «Μερκελιστές» και τα συναφή κοσμητικά επίθετα που διαθέτει η ανεξάντλητη φαρέτρα του φαιοκόκκινου ολοκληρωτισμού. Ήταν τότε που η κυβέρνηση ακολουθούσε πολιτική σύγκρουσης και ρήξης με την ΕΕ. Τότε που σε σκοτεινά υπόγεια επεξεργαζόταν μυστικά «εναλλακτικά» σχέδια Χ ή Β που η εφαρμογή τους δεν συνεπαγόταν μόνο άτακτη χρεοκοπία, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ και ανυπολόγιστη οικονομική και κοινωνική καταστροφή αλλά απαιτούσε εξ αντικειμένου και προσφυγή σε αντι-δημοκρατικά μέτρα, όπως ευθέως ομολόγησε πρόσφατα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Ι. Δραγασάκης. Η δε «πάλη» του «παιδιού» στοίχισε στη χώρα πάνω από €100δις.
Πρόκειται για μια «σκοτεινή» περίοδο όπου λίγο έλειψε η χώρα να βρεθεί εκτός ευρώ και ΕΕ, φτάνοντας ηθελημένα στο χείλος μιας απόλυτης οικονομικής και γεωπολιτικής καταστροφής, ανατρέποντας όλα τα σημαντικότατα και μοναδικά επιτεύγματα στην σύγχρονη μεταπολεμική και μεταπολιτευτική ιστορία της. Είναι ένα θέμα που πρέπει οπωσδήποτε να διερευνήσει με τη δέουσα σοβαρότητα η επόμενη ελληνική Βουλή.
Για τους ανωτέρω ενδεικτικούς λόγους δεν ήταν καθόλου τυχαίο που το ΟΧΙ συγκέντρωσε τελικά το 61.3%.
Δεν ήταν καθόλου τυχαίο που ακόμα και σε μεσοαστικές και αστικές περιοχές, όπως η περιοχή της Βάρης, Βούλας και Βουλιαγμένης με μέσο ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα €40.000 περίπου ψήφισε ΟΧΙ κατά 39.27%. Ανάλογα ήταν και τα αποτελέσματα σε άλλα εύπορα και αστικά προάστια της Αττικής, όπως στην περιοχή Φιλοθέη-Ψυχικό με μέσο ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα €59.300 που ψήφισε ΟΧΙ κατά 28.39% ή της Κηφισιάς με €71.200 και 36.08% και στο Μαρούσι με €32.200 και 49,52% αντίστοιχα. Τα συλλογικά «απωθημένα» και οι διάφοροι κοινωνικοί υπολογισμοί, Κύριος οίδε, μίλησαν.
«Μένουμε Ευρώπη»
Τα φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ λοιδορούσαν τότε όλους όσους έσπευσαν αυθόρμητα και ανοργάνωτα να διακηρύξουν ότι η θέση της χώρας ήταν στην Ευρώπη και κάθε απόπειρα απομάκρυνσης από αυτήν ήταν αδιανόητη. Ότι η ένταξή της και η συμμετοχή της στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ από διορατικούς και τολμηρούς πολιτικούς ήταν εκείνη που προσπόρισε στη χώρα ειρήνη, ευημερία και ασφάλεια, δικαιώματα και κοινωνική πρόοδο άνευ προηγουμένου στη σύγχρονη ιστορία της. Ότι αλάθητοι και αθώοι μεν οι εταίροι μας δεν υπήρξαν ούτε ήταν λογικά δυνατόν να υπάρξουν αλλά παρέμειναν και αποτελούσαν τη μόνη πηγή βοήθειας και αλληλεγγύης όταν η χώρα, από δική της κυρίως ευθύνη, χρεοκόπησε. Ότι, επομένως, έπρεπε πρώτα να διορθώσουμε τα οίκου μας κι όχι να υβρίζουμε και να εκτοξεύουμε ανόητες απειλές προς αυτούς προς τους οποίους ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ έτεινε το πινάκιο της επαιτείας για νέα δανεικά, σε βάρος φορολογουμένων άλλων μελών-κρατών που δήθεν «μας χρωστούσαν». Αφού προηγουμένως είχε αποτύχει παταγωδώς στην αναζήτηση εναλλακτικών πηγών διεθνούς χρηματοδότησης που δεν είχαν κανένα νόημα παρά μόνο την ενίσχυση της πολιτικής απομάκρυνσης από το ευρώ και την ΕΕ.
Τα ΜΜΕ αυτά έδειχναν διάφορες εικόνες «γραφικών αστών» υπέρ του ΝΑΙ ενώ οι λιγότερο εύπορες περιοχές, ψήφιζαν «ΟΧΙ». Πράγμα που δεν απείχε τελικά από την αλήθεια, ως προς τα τελικά αποτελέσματα του Δημοψηφίσματος. Οι περιοχές με περισσότερα λαϊκά και ασθενή στρώματα που η κρίση τα έπληξε βάναυσα, όπου η ανεργία βρέθηκε στα ύψη, «μούντζωσαν» δεόντως την Ευρώπη. Καρφί δεν τους ένοιαξε. Ουδέποτε διερωτήθηκαν για τα αίτια της κρίσης και της χρεοκοπίας. Ουδέποτε διερωτήθηκαν για το κόστος της μέχρι τότε ευημερίας τους. Ιδέα δεν είχαν, εάν ποτέ τους ενδιέφερε, για το πώς τα κατάφεραν άλλες, πιο προηγμένες χώρες, τι ακριβώς σήμαινε πραγματική σύγκλιση με την ΕΕ, γιατί όλες οι χώρες ήθελαν να γίνουν μέλη της ΕΕ και τα συναφή. Σαν έτοιμοι από καιρό πίστεψαν άκριτα και τυφλά στο αφήγημα του κ. Τσίπρα.
Ωστόσο, τόσο όλοι αυτοί όσο ιδίως οι αφελείς και δυστυχείς νεολαίοι, που έστησαν χορό στην πλατεία Συντάγματος, θεωρώντας ότι είχαν καταγάγει περιφανή νίκη εναντίον του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και του αστικού «συστήματος» δεν μπορούσαν να φανταστούν το τι επρόκειτο να επακολουθήσει λίαν συντόμως ούτε τον Π/Θ τους να καπνίζει τα ταπεινά και ευτελής αξίας κουβανέζικα πούρα Cohiba ενώ οι ίδιοι είχαν στραφεί στο φθηνότερο «στριφτό». Δεν μπορούσαν να φανταστούν μέσα στον αντι-ευρωπαϊκό παροξυσμό τους, ότι σε λίγο, άπαντες περί την κυβέρνηση (διότι περί της εξουσίας χύνονται ακόμα ποταμοί δακρύων σε κάθε επέτειο του Δημοψηφίσματος) θα έπρεπε εσαεί να γλύφουν μετά μανίας και ηδονής εκεί όπου έφτυναν με περιφρόνηση και μίσος, ως αντάλλαγμα για την παραμονή τους στην εξουσία. Φάνηκε πως δεν είχαν ούτε έχουν ούτε πρόκειται να έχουν κανένα πρόβλημα.
Όσο γι αυτούς που στήριξαν το «ΝΑΙ», το «Μένουμε Ευρώπη», λοιδορήθηκαν, υβρίστηκαν και περιπαίχτηκαν από τους σημερινούς νεόκοπους «ευρωπαϊστές» όσο κανείς άλλος.
Συνέπειες
Οι επιπτώσεις της εγκληματικής εκείνης πολιτικής απόφασης για το Δημοψήφισμα θα μας καταδιώκουν για πολύ καιρό ακόμα. Όχι μόνο λόγω της διαβόητης και γελοιογραφηθείσας στο παγκόσμιο πολιτικό λεξιλόγιο «κωλοτούμπας» που προκάλεσε έκπληξη και απογοήτευση σε μερίδες πολιτών όσο σχετικά με την εδραίωση αντι-ευρωπαϊκών πεποιθήσεων που συνήθως συγκαλύπτονται. Η πλειοψηφία των πολιτών έχει την άποψη ότι δεν έπρεπε να γίνουμε μέλη της Ευρωζώνης ενώ τρέφει τον παραλογισμό ότι η ένταξή μας στην ΕΕ ωφέλησε περισσότερο αυτήν παρά εμάς!. Κι έχει ως πρότυπο πολιτικού ηγέτη τον Πούτιν!.
Σε χτυπητή αντίθεση, βέβαια, με τους πολίτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών που ανεξάρτητα από τα προβλήματα που ταλανίζουν την ΕΕ θεωρούν κατά 62% ότι είναι «καλό πράγμα» που οι χώρες τους είναι μέλη της Ένωσης και κατά 68% ότι έχουν επωφεληθεί από αυτό (Ευρωβαρόμετρο, Σεπτέμβριος 2018).
Σήμερα, οι πρωταγωνιστές εκείνης της εγκληματικής αθλιότητας, αφού εκπλήρωσαν και συνεχίζουν να εκπληρώνουν με επιτυχία το ρόλο του delivery boy, αυτοί που δεν αισθάνονται καμιά δυσκολία ή δεν έχουν ίχνος ντροπής να στηρίζουν τον Μαδούρο, συνεχίζουν να μας κουνούν το δάκτυλο και να μας υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνουμε για την Ευρώπη. Όχι ότι έδειξαν κάποια μεταμέλεια ή ότι εκπαίδευσαν την κομματική και εκλογική τους βάση με κάποιες φιλοευρωπαϊκές διδαχές. Κάθε άλλο. Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι το πώς θα παραμείνουν στην εξουσία και εν όψει ενδεχόμενης εκλογικής συντριβής πώς θα μειώσουν τις απώλειες για να παραμείνουν την επόμενη ημέρα με αξιώσεις στο πολιτικό παιγνίδι από την καλύτερη δυνατή θέση. Κάνουν τα πάντα γι αυτό. Μετέρχονται όλα τα μέσα, που άλλωστε, σύμφωνα με την ολοκληρωτική τους ιδεολογία, αγιάζουν πάντα κάθε σκοπό. Είναι λυπηρό που διάφοροι «γεφυροποιοί» επιδιώκουν να καταστήσουν κι άλλους συνένοχους σε ένα τυχοδιωκτικό πολιτικό σχήμα.
«Συμμαχική» Παγίδα
Έτσι, προσποιούνται τώρα, έχοντας ενσωματώσει τα απομεινάρια των προθύμων των ΑΝΕΛ και διάφορα άλλα περιφερόμενα πολιτικά στοιχεία σε ένα συνονθύλευμα που δεν έχει πια καμιά σαφή πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα. Καμιά ψυχή. Καμιά σπονδυλική στήλη. Κανένα έρμα. Πνέουν ως κυβέρνηση τα λοίσθια. Για αυτό η αριστερή κυβερνώσα φατρία με τη βοήθεια των Πασοκογενών προσπαθούν να μαζέψουν πρόθυμο υλικό από δεξιά και αριστερά για να δώσουν την εκλογική μάχη υπό άλλο προσωπείο. Ρακοσυλλέκτες. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.
Διατείνονται ότι δήθεν έχουν απαλλαγεί από διάφορα «βαρίδια» και μετακινούνται προς τον κεντροαριστερό, σοσιαλδημοκρατικό χώρο, αναζητώντας συμμάχους για κάποια «προοδευτική» συμμαχία. Γι αυτό δεν προβάλλουν τον αριστερό Μελανσόν αλλά τον σοσιαλδημοκράτη Μπούλμαν για να παραπλανήσουν τους πολίτες για μια ακόμη φορά. Και για να δώσουν το άλλοθι στους πρόθυμους για την «προοδευτική» συμμαχία με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να εφεύρουν και πάλι εχθρούς και να «στιγματίσουν», όπως νομίζουν, τους αντιπάλους τους, το ΚΙΝΑΛ και τη ΝΔ, τους δημοκρατικούς πολίτες που δεν στοιχίζονται μαζί τους ως «ακροδεξιούς» και ανάλγητους «νεοφιλελεύθερους».
Θέλουν σαν το διάβολο με το λιβάνι να αποφύγουν κάθε συζήτηση για το πόσο σοβαρά έβλαψαν αναίτια τη χώρα και πόσο συνεχίζουν να την βλάπτουν όχι μόνο στο οικονομικό αλλά στο ηθικό, πολιτικό και θεσμικό επίπεδο. Για το πόσο έχουν υπονομεύσει και συνεχώς υπονομεύουν το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Για την άθλια κομματική και νεποτιστική πολιτική τους. Για τη δική της λιτότητα, την υπερφορολόγηση και την φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων των μεσαίων, μικρομεσαίων και εργαζόμενων τάξεων. Για το ανύπαρκτο ήθος και το επιβαλλόμενο πολιτισμένο ύφος της εξουσίας που δεν καταλαβαίνουν, δεν έχουν και δεν σέβονται. Για τα πολλαπλά ανήθικα πλεονεκτήματα και την πλήρως παρωχημένη και ιστορικά χρεοκοπημένη αριστερή, νεοσταλινική ιδεολογία τους, την ολοκληρωτικό προπαγάνδα τους, τον εικονικό τους «παράδεισο».
Το πόσοι θα πέσουν στην παγίδα αυτή της «προοδευτικής» συμμαχίας απομένει να διαπιστωθεί και εκλογικά, καθόσον πέραν αυτού του εμφανούς στόχου άλλη επιδίωξη, στόχος ή Πρόγραμμα για τη χώρα και τη θέση της στην Ευρώπη, δεν έχουν. Για την πορεία της ίδιας Ευρώπης, τη συζήτηση σχετικά με τις σύγχρονες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ως σύνολο, το δρόμο που πρέπει να χαράξει, τις δύσκολες αποφάσεις που πρέπει συλλογικά να πάρει και τα συναφή, δεν έχουν προς το παρόν παρουσιάσει απολύτως τίποτα. Ούτε για το ρόλο και τους στόχους της χώρας σε μια τέτοια διαδικασία. Κι όσα πρόκειται κάποια στιγμή να παρουσιάσουν αναγκαστικά εν όψει των ευρωεκλογών, κάποια εκλογική Διακήρυξη, θα εξυπηρετούν ακριβώς το στόχο τέτοιων συμμαχιών. Ότι κάποια «αριστερή» στροφή θα σώσει τη σοσιαλδημοκρατία και την Ευρώπη. Ψευδείς διαγνώσεις για τα κακά της ΕΕ και εύκολες λαϊκιστικές συνταγές προς θεραπεία όλων των δεινών της κοινωνίας και της ανθρωπότητας που οι ίδιοι επαγγέλλονται. Αυτή τη δουλειά την ξέρουν καλά.
Οι Μάχες
Επομένως, οι «Μενουμεευρώπηδες», οι δυνάμεις του ΚΙΝΑΛ και της ΝΔ, των δυο πολιτικών παρατάξεων που παρά τα σοβαρά λάθη τους οικοδόμησαν τη Νέα Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη, έχουν να δώσουν μια διπλή μάχη καθοριστικής σημασίας. Μαζί με ανένταχτες δημοκρατικές δυνάμεις, άτομα και συλλογικότητες, ιδιαίτερα νέων, δημιουργικών και πατριωτικών δυνάμεων που ενστερνίζονται τις ευρωπαϊκές αξίες, πιστεύουν στο μέλλον της χώρας μας μέσα στην ΕΕ, που θέλουν να δουν την ΕΕ να κινείται προς ορισμένες κατευθύνσεις. Που θέλουν να συμβάλλουν στο μέτρο των δικών τους δυνάμεων μαζί με άλλες, συγγενείς πολιτικές δυνάμεις και δίκτυα σε χώρες-μέλη της ΕΕ, σε μια πιο καλή, δημοκρατική, αποτελεσματική, δίκαια και ισχυρή στην παγκόσμια σκηνή ΕΕ.
Η πρώτη μάχη αφορά στην αποφασιστική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη των Ευρωεκλογών. Θα πρέπει να είναι ένα πραγματικό Δημοψήφισμα υπέρ της Ευρώπης. Μια ύστερη ήττα της αποφράδας εκείνης ημέρας της 5ης Ιουλίου του 2015 και μια σοβαρή ένδειξη ενός νέου και σταθερού ευρωπαϊκού προσανατολισμού των πολιτών. Μια πραγματική, άτυπη συμμαχία των ευρωπαϊστών ανεξάρτητα από την κομματική τους ένταξη και ανεξάρτητα από άλλες συμμαχίες εσωτερικής φύσης. Οι ευρωεκλογές παρέχουν την ευκαιρία για την ανασυγκρότηση και επιθετική παρουσία των «Μενουμεευρωπαίων». Οι λαϊκιστές κάθε απόχρωσης πρέπει να υποστούν εκλογική ήττα αποφασιστικής σημασίας.
Η δεύτερη μάχη αφορά τη διαμόρφωση θέσεων και σοβαρής συζήτησης για τη συμβολή της χώρας μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Το ερώτημα παραμένει πάντα το ίδιο, με διαρκή αξία: Ποια Ελλάδα σε ποια Ευρώπη. Πώς θα διαμορφώσουμε και θα σταθμίσουμε το εθνικό μας συμφέρον μέσα σε μια μεταβαλλόμενη ΕΕ. Προς ποια κατεύθυνση θα ρίξουμε το δικό μας, έστω και μικρό, βάρος.
Κακώς, βέβαια, οι μάχες για τον προσανατολισμό της ΕΕ δίνονται σε εθνικό επίπεδο. Δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί ο κατάλληλος Δημόσιος χώρος για την Ευρώπη, ο ευρωπαϊκός Δήμος, μολονότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα. Δεν φαίνεται να το επιθυμούν, επί του παρόντος, τα κράτη-μέλη. Ακόμα και η προσπάθεια προβολής της εικόνας της ΕΕ, των πεπραγμένων, του έργου και της σημασίας του για τους πολίτες της Ευρώπης, η κρίσιμη διάσταση της πολιτικής επικοινωνίας, έχει βασικά αφεθεί στα χέρια των κρατών-μελών που ουδέποτε συμφώνησαν σε μια ενιαία πολιτική στον τομέα αυτό. Διότι, καθένα θέλει να προβάλλει στους πολίτες του τη δική του αντίληψη για την Ευρώπη, από εθνική όχι ευρωπαϊκή γωνία. Θέλει την ευρωπαϊκή εικόνα με εθνικά χρώματα.
Αλλά, αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα. Η εθνική διάσταση των Ευρωεκλογών υπερισχύει σε όλες τις χώρες. Όσοι πολίτες ανταποκρίνονται με τη συμμετοχή τους απαντούν στα προβλήματα κυρίως από εθνική παρά ευρωπαϊκή σκοπιά, μολονότι η ευρωπαϊκή διάσταση πολλών εξ αυτών είναι πέραν από εμφανής. Κάθε άλλο παρά σύμπτωση είναι το γεγονός ότι η κατάσταση αυτή αφήνει μεγάλα περιθώρια στους λαϊκιστές να ισχυρίζονται ότι «δεν ακούγεται η φωνή» των λαών και να αναθεματίζουν «τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών». Όλα αυτά τα «απόμακρα» που δημιουργούν το παράδοξο ότι ενώ οι αρμοδιότητες της Ευρωβουλής έχουν συν τω χρόνω τόσο διευρυνθεί ούτως ώστε το 50% σημαντικών αποφάσεων να λαμβάνονται με τη διαδικασία της λεγόμενης Συναπόφασης (μολονότι η Ευρωβουλή δεν έχει την αποκαλούμενη νομοθετική πρωτοβουλία) η συμμετοχή των πολιτών στις Ευρωεκλογές να μειώνεται συνεχώς, εκτός κι αν αυτές του 2019 αποδείξουν ακριβώς το αντίθετο, αναστρέφοντας την τάση. Πράγμα, επιθυμητό μεν αλλά όχι και τόσο πιθανό. Η συμμετοχή από 61.99% στις ευρωεκλογές του 1979 (στην ΕΕ των 9 μελών) έπεσε στο 42.61% (στην ΕΕ των 28 μελών) με θλιβερό ρεκόρ εκείνο της Σλοβακίας (13%).
Η Πορεία της Ευρώπης
Γενικότερα, από πολιτική άποψη οι οιωνοί δεν φαίνεται να είναι καθόλου ευνοϊκοί για μια πορεία της Ευρώπης που θα εξυπηρετούσε καλύτερα και τα δικά μας συμφέροντα. Εννοώ μια κατεύθυνση της ΕΕ που θα εξυπηρετούσε καλύτερα τις ανάγκες μας για οικονομική ανάπτυξη, κοινωνική πρόοδο και ευημερία, ασφάλεια και γεωπολιτική σταθερότητα ή αναβάθμιση, αλληλεγγύη ή και προστασία από εξωτερικούς κινδύνους.
Διατυπώνοντας την κοινότοπη διαπίστωση ότι η μελλοντική πορεία της ΕΕ θα εξαρτηθεί από τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων που θα αναδείξει η κάλπη της Ευρωβουλής δεν πρέπει να παραγνωριστούν οι πιέσεις που δέχονται οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις στο εσωτερικό, εθνικό επίπεδο και με ποιο τρόπο είναι διατεθειμένες να τις αντιμετωπίσουν.
Με βάση τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα φαίνεται ότι οι δυο μεγάλες πολιτικές οικογένειες που οικοδόμησαν την Ευρώπη στην μεταπολεμική εποχή, η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά, με τις εσωτερικές αποχρώσεις και ιδιαιτερότητές τους, θα χάσουν σημαντικό έδαφος (κυρίως η δεύτερη) στις μεγάλες χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία) αλλά και σε άλλες. Δεν φαίνεται ότι θα συγκεντρώσουν, όπως στο παρελθόν, την απόλυτη πλειοψηφία στη νέα Ευρωβουλή. Θα χρειαστεί πιθανότατα η συμμετοχή των Φιλελεύθερων ή και των Πράσινων για να σχηματιστεί μια νέα, βιώσιμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Προς το παρόν, φαίνεται ότι η επέλαση των λαϊκιστών της αριστεράς αλλά κυρίως της δεξιάς, των διαφόρων αντι-ευρωπαϊκών και ευρωσκεπτικιστικών πολιτικών ρευμάτων, είναι μάλλον δύσκολο να ανακοπεί. Ενδέχεται μάλιστα να συγκεντρώσουν πάνω από το 25% των μελών της Βουλής. Κι είναι αδύνατο να γνωρίζουμε από τώρα τις συμμαχίες που θα συναφθούν για ην συγκρότηση των πολιτικών ομάδων. Το βέβαιο είναι ότι η ισχυρή παρουσία τέτοιων ομάδων και τάσεων θα δυσκολέψει πάρα πολύ τον πολιτικό σχεδιασμό για την πορεία της Ευρώπης. Διότι, ναι μεν τα διάφορα Σενάρια-Σχέδια για την μελλοντική πορεία της Ευρώπης έχουν κατατεθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ναι μεν η ίδια η ΕΕ έχει πάρει ορισμένες αποφάσεις κορυφής, ναι μεν φαίνεται κάποιος βαθμός συμφωνίας από τον παραδοσιακό γαλλο-γερμανικό άξονα, την ατμομηχανή της ΕΕ, ναι μεν η συζήτηση διεξάγεται εδώ και καιρό σε πολλά επίπεδα, αλλά όλα αυτά αναμένεται φυσιολογικά να αναθεωρηθούν υπό το φως των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Απαιτούνται ισχυρή πολιτική βούληση και ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες για να οδηγήσουν την ΕΕ ξανά προς τα εμπρός, έστω σε έναν μίνιμουμ ενωτικό παρανομαστή. Και αυτό μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά «φιλόδοξο», μπορεί μάλιστα να οδηγήσει σε πολλές ταχύτητες ή ομόκεντρους κύκλους μεταξύ των ικανών και προθύμων. Ο παραδοσιακά κρίσιμος και αποφασιστικός ρόλος του γαλλο-γερμανικού άξονα αμφισβητείται διότι η μεν ηγεσία της κας Μέρκελ έχει ορατό τέλος η δε ηγετική παρουσία του Μακρόν έχει δεχτεί πλήγματα κι ενδέχεται το εκλογικό αποτέλεσμα να περιορίσει ακόμα περισσότερο τη βούλησή του στο ευρωπαϊκό επίπεδο για καθαρά εσωτερικούς λόγους.
Ταυτόχρονα, η ισχυρότερη παρουσία των αντι-ευρωπαϊκών δυνάμεων καθιστά ακόμα πιο δύσκολη την αντιμετώπιση των βασικών θεμάτων που φαίνεται να απασχολούν, σε διαφορετικό βέβαια βαθμό, τους πολίτες της ΕΕ. Ήτοι, τις συνέπιες της οικονομικής κρίσης του 2008, την αποτελεσματική αντιμετώπιση των επιπτώσεων της παγκοσμιοποίησης, το μεταναστευτικό και προσφυγικό πρόβλημα, την ανεργία των νέων, τις νέες τεχνολογίες, τις συνέπειες της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, τη ροπή προς «εθνικοποίηση» των κοινοτικών πολιτικών με την υποτιθέμενη ανάκτηση της «εθνικής κυριαρχίας», την τρομοκρατία. Αλλά και τα προβλήματα ταυτότητας που έχουν αναδειχθεί σε μείζονος σημασίας πολιτικό και πολιτισμικό θέμα σε ευημερούντα μάλιστα κράτη-μέλη. (Επί παραδείγματι, ένας στους 5 Γάλλους φαίνεται να πιστεύει στην ύπαρξη κάποιας παγκόσμιας εβραϊκής συνωμοσίας).
Επομένως, εξ αιτίας των πολιτικών ανακατατάξεων σε εθνικό επίπεδο, το ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο αναμένεται κι αυτό να αλλάξει δραστικά και μάλιστα σε κατεύθυνση όπου η επιρροή των λαϊκιστών κάθε απόχρωσης, αλλά κυρίως των δεξιών ενδέχεται να είναι σημαντική στις αποφάσεις για το μέλλον της ΕΕ. Διότι, στην πραγματική ζωή, συνήθως οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται όχι στη βάση κάποιων ενορατικών σχεδίων, όχι στη βάση ιστορικών απαιτήσεων, αλλά κοντόφθαλμα, στη βάση άμεσων πολιτικών αναγκών των εμπλεκόμενων στις αποφάσεις αυτές. Κι αυτές φυσικά ουδέποτε είναι άνευ κόστους, το οποίο είτε εμφανίζεται άμεσα είτε μετακυλίεται σε μεταγενέστερο χρόνο.
Σε όλα αυτά θα πρέπει κανείς να προσθέσει την αβεβαιότητα και ρευστότητα που επικρατεί στις διατλαντικές σχέσεις. Η πρόσφατη Διάσκεψη για την Ασφάλεια στο Μόναχο (Φεβρουάριος 2019) επιβεβαίωσε το βαθύ σχίσμα μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής, που στην πραγματικότητα είναι σχίσμα της Δύσης, για πρώτη φορά εδώ και έναν αιώνα, ιδιαίτερα στην μεταπολεμική περίοδο. Η ενότητα του Δυτικού κόσμου έχει διαρραγεί εξ αιτίας της ακατανόητης και δυσεξήγητης αμερικανικής πολιτικής που ανατρέπει τα πάντα. Όταν από τον Τρούμαν μέχρι τον Ομπάμα η Αμερική υποστήριζε πάντα την αμυντική συμμαχία του ΝΑΤΟ και μια ενωμένη και ισχυρή Ευρώπη ως αξιόπιστο και πιστό σύμμαχο. Κι ακόμα οι σχέσεις της ΕΕ με τη Ρωσία και την Ασία, ιδιαίτερα την Κίνα ως την ανερχόμενη οικονομική και στρατιωτική παγκόσμια δύναμη είναι εξαιρετικά δύσκολες και ρευστές και απομένει να διευκρινιστούν. Όπως και δέσμη άλλων σοβαρών προβλημάτων (κλιματική αλλαγή, τρομοκρατία, ενεργειακό κ,τ.λ.). Ο διεθνής ρόλος της ΕΕ απομένει κι αυτός να συζητηθεί εκ νέου σε βάθος κι ίσως τεθεί σε νέες βάσεις. Τη στιγμή που τόσο η Αμερική του Τραμπ όσο και η Ρωσία του Πούτιν εμφανώς απεργάζονται με διάφορους τρόπους τη διάλυσή της.
Το πώς θα διαμορφωθεί η αμυντική και εξωτερική πολιτική καθώς και η πολιτική ασφάλειας της ΕΕ ενδιαφέρει απόλυτα τη χώρα μας. Πρόκειται, όμως, για θέματα που ελάχιστα φαίνεται να απασχολούν την ελληνική κοινή γνώμη.
Επιμύθιο
Η Ευρώπη είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για τα εθνικά μας συμφέροντα, για το μέλλον της χώρας μας, για να την αφήσουμε στα χέρια των διαφόρων αριστερών και δεξιών λαϊκιστών που ενδύονται σήμερα τη δορά των «ευρωπαϊστών» και των «προοδευτικών» για να παραπλανήσουν και εξαπατήσουν εκ νέου τους πολίτες.
Δεν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι μετά από όλη αυτή την τραγική εμπειρία και περιπέτεια της οικονομικής κρίσης και χρεοκοπίας και της θλιβερής και επιζήμιας για την οικονομία της χώρας και τους δημοκρατικούς της θεσμούς διακυβέρνησης των αριστεροδεξιών εθνολαϊκιστών των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποκτήσαμε συλλογικά καλύτερα επίπεδα αυτογνωσίας.
Ας ελπίσουμε, όμως, ότι οι πολίτες αυτή τη φορά θα προσέλθουν μαζικά στην κάλπη της Ευρωβουλής και δεν θα σπαταλήσουν την ψήφο τους. Κι ότι όχι μόνο θα τιμωρήσουν σκληρά όσους τους εξαπάτησαν και προσπάθησαν να αποσυνδέσουν τη χώρα από το φυσικό της χώρο και τους συμμάχους της αλλά και θα δώσουν μια θετική διάσταση στην προσπάθεια ανάταξης της χώρας και εποικοδομητικής και θετικής συμβολής της στο μέλλον της ΕΕ.
Για τον απλούστατο και προφανή λόγο ότι είναι και δικό μας μέλλον.
Η ήττα των λαϊκιστών αποτελεί εθνική ανάγκη. Θα είναι μια μεγάλη νίκη για τους ευρωπαϊστές, νίκη για φιλελεύθερη Δημοκρατία, νίκη για τις προοδευτικές δυνάμεις, νίκη για την Ελλάδα, νίκη για την Ευρώπη.