Πολλοί εξεπλάγησαν από τη στήριξη που έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα («αμέριστη στήριξη και αλληλεγγύη») στον Μαδούρο της Βενεζουέλας και το καθεστώς του, αλλά και ως κυβέρνηση σε επίπεδο Ε.Ε., με αποτέλεσμα να μη διαμορφωθεί κοινή ευρωπαϊκή στάση. Από τις επίσημες κυβερνητικές τοποθετήσεις προκύπτει ότι η στάση αυτή θα συνεχιστεί. Οι εταίροι μας, που έσπευσαν να αποδώσουν στην κυβέρνηση εύσημα για τη Συμφωνία των Πρεσπών, φαίνεται να απορούν μάλλον παρά να ενοχλούνται. Άλλωστε, γνωρίζουν τη σχετική ροπή της κυβέρνησης σε τέτοια παίγνια με τη στάση της στις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Αρκεί να θυμηθούμε τις επισκέψεις στη χώρα του Πούτιν, τους τεμενάδες και τα συναφή, για ολίγα αργύρια. Συνηθισμένοι, άλλωστε, εταίροι και σύμμαχοί μας σε κάτι τέτοια.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε κοσμήσει πολλά κοινά ανακοινωθέντα του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. με ωραίες υποσημειώσεις, άνευ, φυσικά, πρακτικού αντικρίσματος. Απέβλεπαν στο εσωτερικό ακροατήριο. Ο προπαγανδισηκός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε, βέβαια, να δικαιολογήσει και συνεχίζει να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, ενώ οι επισπεύδοντες χτίστες της «προοδευτικής συμμαχίας» μάλλον τήρησαν αιδήμονα σιωπή. Ασήμαντες λεπτομέρειες.
Σχετικά με την ερμηνεία της κυβερνητικής στάσης υπέρ ενός άθλιου τυραννικού καθεστώτος, αναπτύχθηκαν βασικά δύο απόψεις: η πρώτη εικάζει και υπαινίσσεται κάποιες «δεσμεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ έναντι του καθεστώτος, που μπορεί να συνάγονται λογικά από διάφορες πράξεις ή παραλείψεις. Εύλογα τα ερωτήματα. Η δεύτερη υποστηρίζει ότι η νεοσταλινική και λαϊκιστική κοσμοθεωρία, τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένουν αναλλοίωτα και αθεράπευτα, όσες μεταμφιέσεις κι αν αποπειράται για να παραπλανά τους αφελείς και πρόθυμους. Η μεν πρώτη άποψη απομένει να αποδειχθεί με αδιάσειστα στοιχεία. Η δεύτερη δεν χρειάζεται καθόλου. Εφαρμόζεται αδιαλείπτως στην 4ετή πλέον διακυβέρνηση των αριστεροδεξιών εθνολαϊκιστών. Αδύνατη η μετάλλαξη του νεοσταλινικού DΝΑ. Άλλωστε, ουδείς την επιθυμεί. Το αριστερό ακροατήριο από τέτοια τρέφεται. Τη «συνέχεια του ΕΑΜ» που ακούσαμε πρόσφατα στη Βουλή, πόζες στη Μακρόνησο με ποσέτ, παραδοχές υπουργών ότι είναι κομμουνιστές από τα γεννοφάσκια τους, υψωμένες γροθιές, φωτογραφίες και πορτρέτα του Βελουχιώτη σε υπουργικά γραφεία, καταθέσεις στεφάνων στην Καισαριανή, ευτυχώς όχι ακόμα στο «μνημείο πεσόντων» της ΕΡΤ. Εδώ χτίζεται η νέα «προοδευτική» συμμαχία. Δίνονται επιδόματα με τη σέσουλα. Αυξάνεται ο κατώτερος μισθός. Ο Μαδούρο και η διαφθορά, στην οποία πρωτεύουμε, σας μάραναν;
Παρωνυχίδες. Πολλή φασαρία για το τίποτα. Much ado about nothing, που θα έλεγε και ο Σαίξπηρ. Δεν θα αργήσουμε να μάθουμε από τις προσεχείς δημοσκοπήσεις, πριν από τις κάλπες, εάν οι πολίτες νοιάζονται περισσότερο για την τσέπη τους με τις επιδοματικές διανομές και πρόσκαιρες απολαβές του αυτόκλητου «Ρομπέν των Δασών» παρά για την υπονόμευση του κράτους δικαίου. Αν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει ο λαϊκισμός για τη δημοκρατία και τους πολιτικούς θεσμούς ή εάν επικροτούν τον αυταρχισμό, ή ακόμα και αναζητούν άλλες μορφές διακυβέρνησης. Το πρότυπο της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ενδέχεται να μην είναι πλέον τόσο ελκυστικό, κυρίως για τις νεότερες γενιές και όσους δεν μπορούν να κατανοήσουν την ιστορική πορεία ούτε της Ευρώπης ούτε της χώρος μας, ούτε τα επιτεύγματά τους. Ίσιος να μην τους ενδιαφέρει πλέον. Δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη και ίσιος το χαρτζιλίκι στην τσέπη τους. Ούτε λιμοκτονούν ούτε πεθαίνουν της πείνας, όπως άλλοι λαοί στο παρελθόν που αντάλλαξαν τις ελευθερίες τους αντί πινακίου φακής. Σε κάθε περίπτωση, αργά ή γρήγορα θα υποστούν τις συνέπειες.
Ποια θα είναι τελικά η κατάληξη στη δυστυχή αυτή χώρα ενός στυγνού σοσιαλιστή δικτάτορα είναι δύσκολο να πει κανείς. Μακάρι η διέξοδος να είναι δημοκρατική. Δύσκολο. Βαραίνει η λατινοαμερικανική παράδοση του Caudillismo, του ισχυρού ηγέτη-σωτήρα, που συχνά φορούσε στρατιωτική στολή. Τα ερείσματα ισχύος του καθεστώτος είναι αρκετά, παρά την πλήρη καταστροφή της χοίρος. Ο στρατός αποτελεί πάντα τον έσχατο κρίσιμο και αποφασιστικό παράγοντα σε καταστάσεις σοβαρών πολιτικών κρίσεων. Είτε στηρίζοντας ορισμένες πολιτικές δυνάμεις είτε δρώντας αυτόνομα για τον εαυτό του. Δεν υπάρχει εξαίρεση στον κανόνα αυτήν. Κάποια στιγμή κάποιος «βάζει τάξη» στο χάος αρπάζοντας την εξουσία διά της βίας των όπλων. Στο θερμοκήπιο του λα τινοαμερικανικού λαϊκισμού ευδοκιμούν πολλά άνθη.