Παταγώδης διάψευση της εθνολαϋαστικής Επαγ¬γελίας. Αποκάλυψη της αντιμνημονιακής απάτης. Επώδυνη εφαρμογή ενός τρίτου, επονείδιστου και εντελώς αχρείαστου μνημονίου με διηνεκές τεράστιο κόστος για τη χώρα. Κομματοκρατία, παλαιοκομματικές πρακτικές, νεποτισμός, υπερφορολόγηση, καθεστωτισμός, ολοκληρωτική προπαγάνδα, εκμαυλισμός και χυδαιότητα πολιτικού λόγου. Ποδηγέτηση των ΜΜΕ. Ανπθεσμική συμπερι¬φορά. Αντι-ευρωπαϊσμός. Νέα διαπλοκή. Σκληρή μεταμνημονιακή εποπτεία διαρκούς λιτότητας. Το διεθνές αίσχος στη Μόρια. Η Μάνδρα. Η κατάπτυ¬στη επικοινωνιακή φάρσα το βράδυ της τραγωδίας υπό τη μακάβρια σκιά των νεκρών στο Μάτι. Η μη ανάληψη ευθυνών. Η έλλειψη κάποιας συγνώμης. Ολιγωρία, κυνισμός, αμοραλισμός. Συγκυβέρνηση με ένα αδίστακτο λαϊκισηκό κόμμα της Δεξιάς. Το συμπυκνωμένο αυτό απάνθισμα κατάμαυρων σελί-δων πεπραγμένων και συμπεριφοράς της αριστεροδεξιάς εθνολαϊκιστικής διακυβέρνησης δεν φαίνεται να κλονίζει και να μετατοπίζει πολιτικά τον σκληρό πυρήνα καθώς και τα σημαντικά περιφερειακά ερεί¬σματα της εκλογικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ως έσχατη γραμμή άμυνας στα πολιτικά καφενεία της βάσης το επιχείρημα ότι «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν», άρα «όλοι το ίδιο είναι», κυριαρχεί. Ως «άλλοι» νοούνται, φυσικά, τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., συλλήβδην, χωρίς ποιοτικές διακρίσεις και χρονικούς διαχωρισμούς στο κυβερνάν.
Το ισοπεδωτικό αυτό επιχείρημα, ως πολιτική κρίση και διαπίστωση, ασφαλώς οδηγεί ένα τμήμα απογοητευμένων ψηφοφόρων σε απο¬στασιοποίηση και α-πολιτικές στάσεις, διότι αφαιρεί το νόημα της πολιτικής – κομματικής επιλογής. Κυνι¬σμός, απόσυρση, απομάκρυνση. Συνέπεια, η βλάβη, η φθορά και η περαιτέρω απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Αλλά, αυτό καθαυτό το επιχείρημα είναι πραγματολογικά έωλο αν μη τι άλλο, διότι οι κυβερ¬νήσεις της Μεταπολίτευσης και της κρίσης μολονότι φέρουν το μεγαλύτερο, όχι όμως και αποκλειστικό, μερίδιο της ευθύνης για την κατάρρευση της χώρας υπήρξαν παρασάγγας καλύτερες κι έχουν να επιδείξουν μεγάλα επιτεύγματα που μεταμόρφωσαν κυρι¬ολεκτικά τη χώρα, εδραίωσαν το δημοκρατικό της πολίτευμα και ισχυροποίησαν τη γεωπολιτική της θέση. Σε ένα άλλο επίπεδο το επιχείρημα είναι πολι¬τικά και ηθικά διάτρητο. Και κατάπτυστο για την αρι¬στερή όχθη. Διότι, δεν ψηφίστηκαν για να κάνουν τα ίδια. Διότι, ακυρώνει και εκμηδενίζει ολόκληρο το πολιτικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ περί «του άλλου κόσμου του εφικτού», αριστερού ηθικού πλεονεκτή¬ματος, ανωτερότητας του «νέου» έναντι του «παλιού καθεστώτος» και άλλα επώδυνα συναφή. Πλήρης κατεδάφιση ενός σαθρού οικοδομήματος. Ενδέχε¬ται, βέβαια, η προσφυγή σε τέτοια επιχειρήματα να απαλύνει κάπως το όνειδος, τα τραύματα ενοχών που ίσως ταλανίζουν κάποιο τμήμα της εκλογικής βάσης. Ωστόσο, επειδή μεγάλο και κρίσιμο τμήμα της αποτελείται από πρώην ψηφοφόρους του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ ανακύπτουν μια σειρά από ερω¬τήματα. Ενδεικτικά: Γιατί οι ψηφοφόροι αυτοί, εφό¬σον στο συγκριτικό πολιτικό επίπεδο ισοπεδώνουν τα πάντα, παραμένουν αμετακίνητοι, όπως επισημαίνεται από πολλούς αναλυτές και επιβεβαιώνεται από δημοσκοπήσεις; Γιατί τα καταπίνουν όλα; Γιατί, μολονότι «όλοι ίδιοι», η Κόλαση είναι «οι άλλοι»; Γιατί δεν επιστρέφουν στη θαλπωρή του «σπιτιού τους», εκεί όπου τους περιμένουν «ως απολωλότα πρόβα¬τα» με ανοιχτές αγκάλες και ο μόσχος “ο σιτευτός;
Θα χρειαστεί να επανέλθουμε.
Αυτοί και οι άλλοι
