Δεv εν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη πολίτικη ικανότητα για να αντιληφθεί κανείς το πώς μεθοδικά διαμορφώνονται οι όροι της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Η αγριότητα, ο διχασμός, τα βρόμικα μέσα, η σπίλωση και η συκοφαντία, οι διώξεις, η ολοκληρωτική προπαγάνδα, η αδίστακτη χρήση οιουδήποτε αθέμιτου μέσου εκ μέρους αυτών που αισθά¬νονται το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους και να χάνουν τη λεία της εξουσίας, καθορίζουν ήδη το πλαίσιο μιας μάχης μέχρις εσχάτων. Το σχέδιό τους βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Σκηνικό και κλίμα αναμενόμενο και προβλεπτό εξ υπαρχής. Όταν χαρα¬κτηρίζεις τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακροδεξιό, όταν εγκαλείς τους σοσιαλδημοκράτες ως ουρά της «ακροδεξιάς Ν.Δ.» (δίκην σοσιαλφασιστών μεσοπολέμου) τότε πόσο δύσκολο ‘ είναι να καταλάβεις π σε περιμένει στο τέλος; Το μόνο που ενδι¬αφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η πολιτική του επιβίωση με κάθε μέσο και τίμημα. Θέλοντας να καλύψει τη φαυλότητα και χυδαιότητα της καταστροφικής του πολιτικής, έχει ως έσχατο καταφύγιο τη διαφθορά του «παλιού» συστήματος. Διαφθορά υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει σε όλες τις δημοκρατικές χώρες σε πολλά επίπεδα. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, μαζικά στη βάση, λόγω του πελατειακού συστήματος και του ανίκανου και φαύλου κράτους, ακριβότερη στην κορυφή. Σημασία δεν έχει μόνο η παραδειγματική ηθική και πολιτική καταδίκη του φαινομένου, αλλά η ύπαρξη και αποτελε¬σματική λειτουργία θεσμών και μηχανισμών για τη σύλληψη και τιμωρία των ενόχων. Η εξεύρεση εξιλαστήριων θυμάτων για να νιφτούν ατομικά και γενικότερα ανομήματα, χρόνιες παθογένειες της κοινωνίας, είναι σαν να ξεμπερδεύει κανείς με κάποιον λιθο-βολισμό των αμαρτωλών, εφόσον η αρένα θέλει αίμα. Αρχαϊκή συνταγή. Όμως, οι νεόκοποι «αδιάφθοροι» μικροί και μικρόνοες Ροβεσπιέροι που κραδαίνουν απειλητικά τη ρομφαία κατά πάντων αποδεικνύονται συνήθως πιο διεφθαρμένοι ία έχουν στο τέλος με μαθηματική βεβαιότητα την τύχη των αθώων θυμάτων τους.
Η ιδανική προεκλογική εικόνα για ιούς νεοσταλινικούς και λαϊκιστές της συριζαίικης Αριστεράς θα ήταν οι Σαμαροβενιζέλοι και ο κεντρικός τραπεζίτης να οδηγούνταν με χειροπέδες σας φυλακές. Όταν οι πολιτικοί αντίπαλοι χαρακτηρίζονται ως εχθροί που πρέπει να εξοντωθούν, τότε εύκολα γίνεται το επόμενο βήμα: η κατ’ επιλογήν κατασκευή «υποδίκων» ως ενόχων. Η ομηρία παραμένει μέθοδος των αδυνάτων, ληστών και τρομοκρατών. Γενικά του υποκόσμου. Όσο η νομενκλατούρα του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται να πλησιάζει το αναπόφευκτο τέλος της, τόσο πιο άγριες θα είναι οι αναδράσεις της. Τόσο πιο πολύ θα καταφεύγει σε αθλιότητες μέσω των ΜΜΕ, που στην πλειοψηφία ελέγχει, του κομματικού παραρτήματος της ΕΡΤ και του ΑΠΕ, καθώς και προθύμων μηχανισμών εντός του κράτους είτε από φόβο είτε από ιδεολογικοπολιτική συμπάθεια είτε από προσδοκία ανταμοιβής.
Ασφαλώς, τα δημοκρατικά κόμματα της αντιπολίτευσης δεν πρέπει να ακολουθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στον λασπώδη, ολι¬σθηρό και επικίνδυνο για τους δημοκρατικούς θεσμούς κατήφο¬ρο που απερίσκεπτα ακολουθεί, αλλά ούτε και να στρέψουν το άλλο μάγουλο, ως καλοί χριστιανοί και αξιοπρεπείς, πολιτισμένοι πολιτικοί αντίπαλοι. Οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν από τέτοια.
Το πολιτικό μίσος και η εκδίκηση, ιδιαίτερα όταν μεθοδεύονται αναίτια και σκόπιμα για ιδιοτελείς κομματικούς σκοπούς, αναπό¬φευκτα προκαλούν όχι μόνο αντίστοιχα συναισθήματα αλλά και αντίποινα, δημιουργώντας έναν επικίνδυνο και αυτοκαταστροφικό για την πολιτεία φαύλο κύκλο. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα υποθέτω πως δεν θα έχει καμιά δυσκολία να κατανοήσει το κατά Ματθαίον «Πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρη απολούνται».